Martine denkt dat na de berichtgeving over de malversaties van de zoon van Femke Halsema, heel veel ouders opgelucht zullen ademhalen. Hun kind is niet de enige.
Natúúrlijk is het niet fijn als de criminele acties van je zoon breed uitgemeten worden in de krant. Maar los van of De Telegraaf nou goed of fout zat met het publiceren van de strafbare feiten die door je zoon gepleegd zouden zijn, denk ik wel dat heel veel puberouders in Nederland opgelucht hebben ademgehaald.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Politie
Ik ken aardig wat ouders van pubers die in het holst van de nacht zijn gebeld door de politie, omdat hun kinderen iets op hun kerfstok hadden. Van het omgooien van Dixies middenin de nacht, tot het stelen van koekjes in de supermarkt. Er zijn meisjes die bepaalde winkels in de binnenstad niet meer binnen mogen vanwege jatten. En ik ken jongens van vijftien die in een situatie terechtkwamen waarbij messen werden getrokken.
Ik ken kinderen van keurige ouders die hasj dealden op festivals en dankzij het snelrecht aldaar nu een strafblad hebben. Of die iets meer pillen bij zich hadden dan voor eigen gebruik. En er zijn er die nepmerken verkopen aan klasgenoten. Ga naar een willekeurige ouderavond op school en je hoort genoeg voorbeelden.
Het mag allemaal niet, net als inbreken en zwaaien met nepwapens. Ik heb geen idee of mijn kinderen van dit soort dingen weet hebben, of weleens zelf zoiets uitvreten. Maar het kan ook zijn dat de politie mij een keer uit bed belt met de vraag of ik mijn zoon of dochter wil ophalen. Hiermee ik wil het allemaal niet vergoelijken, want de meeste van de kinderen die dit soort dingen doen krijgen echt wel thuis en van de politie op hun flikker.
Wat jouw zoon gedaan heeft -inbreken en met nepwapens zwaaien- is iets wat heel veel puberjongens op hun kerfstok zouden kunnen hebben. Al die ouders die ik hierboven heb genoemd, hebben net als jij kopzorgen gehad. Want ja, het is strafbaar. En voor de rechter verschijnen lijkt me op z’n minst erg ingrijpend voor zo’n kind. En natuurlijk lig je wakker van de vraag of je kind niet verder afglijdt naar de criminaliteit. Of dat je kind de verkeerde vrienden heeft.
Grenzen
Hopelijk is dit puur een kwestie is van grenzen opzoeken. Als je kind vijftien is, dan weet je alleen nog niet hoe het gaat uitpakken. Die zoon van jou is immers nog niet af. En als het in de krant heeft gestaan, blijft het hem natuurlijk wel altijd achtervolgen. Daarbij zal je ook wel gek geworden zijn over al die mensen die commentaar hebben op jouw functioneren als ouder.
Maar ik hoop dat je in al deze publiciteit ook een lichtpuntje ziet. Namelijk dat heel veel van de ouders die ik hierboven noem, met je meeleven en herkenning zullen vinden. Namelijk dat zij zien dat hun kind niet het enige kind is dat stomme dingen doet. En dat het niet aan je opvoeding ligt. Want we doen toch allemaal immers onze stinkende best.
