Zelfs bij de meest simpele gesprekjes op school voelt Martine al weerstand bij de docenten. Waarom erkennen we leraren niet in hun vakmanschap? Zij bemoeien zich toch ook niet met jouw werk?
Ouders die naar de rechter stappen, omdat hun dochtertje van zeven niet in de klas komt met haar vriendinnetjes. Ouders die op hoge toon aan de schooldirectie melden dat de juf niet deugt, omdat ze niet zo heel veel ervaring heeft. En wat mij vooral in het oog sprong bij het verhaal over de rechtszaak over het mengen van de klassen, was dat rechtsbijstandsverzekeringen zelfs hele afdelingen hebben opgetuigd om rechtszaken tegen scholen tot een goed einde te brengen.
Is het nou echt zo ver gekomen, dat de communicatie tussen ouders en school via de rechter moet verlopen? Ja, ouders zijn veel mondiger, vinden hun kind het allerbeste en zijn superkritisch.
Ik heb er ook weleens met open mond bijgestaan terwijl een vader aan het bureau van de juf ‘meer uitdaging’ eiste voor zijn zoon. Of me verbaasd over een andere vader die nog voor de school begon, verhaal kwam halen over waarom zijn zoon niet in het hoogste leesniveau van de groep zat. En de juf toen maar zei dat het ‘dit nu niet het moment was om te bespreken’, omdat ik ernaast stond.
Ik heb meegemaakt dat er een rel ontstond toen twee klassen gemengd zouden worden, omdat een klas heel druk en de andere heel rustig was. Net zoals bij de ouders die wilden dat hun dochter bij vriendinnetjes werd geplaatst, stonden hier ook ouders op hun achterste benen. En dat terwijl de schooldirectie echt heel duidelijk uitlegde waarom dat op dat moment toch echt het beste was. Briljant vond ik toen de oplossing van de schooldirecteur, die voorstelde alle namen in een hoge hoed te gooien en er daarna niks mee over wilde horen.
Op middelbare scholen is echt niet anders. Een kennis van mij die onderbouwcoördinator is op een middelbare school, heeft er een dagtaak aan om klagende ouders te woord te staan. Die vinden dat hun kind niet goed is behandeld, of een te laag cijfer had of ergens dispensatie voor moet hebben. Vanwege een zere teen, liefdesverdriet of ander serieus leed. Los van het signaal dat je hiermee aan je kinderen geeft (regels zijn er om te buigen), maken ouders hiermee leraren het werk onmogelijk.
Ik proef in gesprekken met de leraren van de scholen van mijn kinderen dan ook regelmatig een ietwat afwerende houding. Je voelt op het moment dat je binnenkomt al dat de stekels overeind staan, zeker als je de leraar niet kent. Met iemand in vecht- of vluchtmodus, heb je niet echt een lekker gesprek. Het moet toch ontzettend onvrij voelen om altijd maar op eieren te lopen en doodvermoeiend zijn om altijd maar je diplomatieke vaardigheden uit de kast te moeten trekken als je in gesprek moet met ouders.
Vorig jaar vond ik mezelf terug op een ouderavond van de middelbare school van mijn zoon. Er waren klachten over lesuitval van een bepaalde docent, omdat die vaak mee was op excursies. Bovendien, zo vonden de verzamelde ouders, werden de andere kinderen de dupe. De ouders vonden bijna dat ‘we’ daar iets van moesten zeggen. Ik knikte heftig mee. Dus op hoge poten naar de schoolleiding, die dit kennelijk wel goed vindt?
Net of die leraar voor de lol met veertig pubers op excursie gaat, iets wat kennelijk in het takenpakket hoort waarvoor hij is aangenomen. En bovendien de excursies onderdeel uitmaken van het curriculum van de school waar de ouders voor hebben gekozen? Dat raasde op dat moment allemaal door mijn hoofd. Ik vond het eigenlijk een motie van wantrouwen. Moeten wij de schoolleiding en die leraar nou vertellen hoe hij hun werk moeten doen? En de schoolleiding dat niet vertrouwen op de beslissingen die ze neemt?
Niks zo irritant en energievretend als iemand op je werk die je de hele tijd op je vingers kijkt én ook nog eens overal commentaar op heeft, zonder dat hij er echt verstand van heeft. Leraren zijn opgeleid, juist om onze kinderen les te geven. Ik ben opgeleid om stukjes te schrijven. Van collega’s waardeer ik hun commentaar wel, maar van willekeurig welke buitenstaander dan ook denk ik wel: ‘Waar bemoei jij je mee?’ Dat zal bij leraren niet anders zijn. Waarom ze daar niet in erkennen en hen daar de ruimte voor te geven?
Staan zij meer ontspannen voor de klas, en kunnen meer en en betere aandacht besteden aan onze kinderen. En hoeven ze, als er echt iets is, niet meteen hun stekels overeind te zetten.
