Luizen, schurft, infecties; je puber neemt het allemaal mee naar huis. Lekker dan. En wat doe je ertegen?
‘Mam, wil je even kijken of ik luizen heb?’ Mijn dertienjarige dochter krabt op haar hoofd en schudt haar lange haren. Ik ga zuchtend op zoek naar de luizenkammen. Ik had er altijd een paar, want als het luizencircus door schoolklassen trekt, dan gaan die beesten altijd op de hoofden van mijn kinderen zitten. En daarna op mijn hoofd. Kutbeesten.
Liters luizenshampoo zijn er al doorheen gegaan en honderden uren kammen heb ik er al op zitten. Ik schafte luizenzakken aan, legde knuffels in de vriezer en ik maakte genânte momenten mee bij de kapper die zei ze mijn kind niet wilde knippen, omdat ze neten heeft ontdekt.
Middelbare school
De hoop dat ze weg zouden blijven nadat mijn kinderen aan de middelbare school waren begonnen, heb ik inmiddels ook al opgegeven. Geregeld krabt een van mijn pubers op zijn of haar hoofd, en hup, ik kan weer aan de slag. Hoe het komt weet ik inmiddels: pubers zitten regelmatig met de koppen tegen elkaar. Als ze selfies maken en als ze samen zitten te gamen. Dan springen de luizen zo over van het ene op het andere hoofd. En dat huggen wat die meiden de hele tijd doen, maakt het er ook al niet beter op. Ze mogen een heel scala aan stylingproducten kopen als ze dat willen. Want wolken haarlak, flink wat gel en anti-klit spray en het ongedierte raakt -hopelijk- verstikt.
Waarschuwen
Daarna volgde het meest lastige gedeelte van de luizen-operatie. Ik vond dat mijn dochter haar vriendinnen op de hoogte moest stellen van het luizengebeuren. Er was een slaapfeestje geweest, er hadden er hier thuis op de bank een paar film zitten kijken en er waren in de afgelopen tijd natuurlijk ik weet niet hoeveel selfies gemaakt. Geen mens zo klef als het meisje van dertien met haar vriendinnen. Oftewel: als ik een luis was, en ik had het voor het kiezen, dan zou ik op het hoofd van een dertienjarig meisje gaan zitten.
Mijn dochter keek mij woedend aan. Want dat ging ze toch echt, echt, echt niet doen. Was ik gek geworden? Want wat moesten haar vriendinnen wel niet denken? Ik ontsmette de luizenkammen en stopte ze in de keukenla. Voorlopig waren we hier niet vanaf.
Schurft in huis
De volgende dierenvloot die via het lijf van mijn puber, mijn oudste deze keer, hier binnenkwam, was schurft. Deze besmettelijke huidaandoening wordt veroorzaakt door de scabiësmijt en leeft van het eten van huidschilfers. Inderdaad, best vies. Het verspreid zich onder, vooral, jonge mensen, omdat die bij elkaar in bed kruipen en elkaars kleren lenen; perfecte omstandigheden voor schurft om zich te verspreiden.
En dus kon hier alles in de was of afgesloten plastic zak: beddengoed, kleren, schoenen, jassen. De wasmachine draaide overuren. En ondertussen bad ik tot elke god dat het niet zou overspringen naar ons, want dan kon ik wéér alles wassen.
Corona is er ook nog
Na de luizenepidemie en schurftuitbraak dacht ik dat we het hadden gehad. Maar gisteren kwamen mijn beide pubers thuis met de mededeling dat hun vrienden corona hadden. Na een test bleken zij het ook te hebben. En wij ook. Lekker dan. Nu zitten we met het hele gezin in isolatie. En bereid ik me voor op wat die pubers nog meer kunnen meenemen. Denk aan maag-darm infacties, waarbij verspreiding kan via handen plaatsvinden, zeker na slechte hygiëne bij toiletbezoek. Ik denk dat ik maar weer eens een vrachtlading desinfecterende handgel ga aanschaffen en mijn pubers verplicht om die de hele dag te gebruiken.