Marieke wil in het weekend dat haar kinderen bij hun vader zijn. En daar blijven. Herenbezoek is privé. Dus ze zit niet te wachten op kids die spontaan langskomen. Maar daar blijken de pubers het niet mee eens te zijn. “Privé? Jij?? “
Ze zijn het komend weekend bij hun vader, mijn tweeling van zestien, en dat wil ik graag zo houden. Ik krijg namelijk herenbezoek, ik heb plannen. Binnenvallende pubers passen absoluut niet in die plannen. En ik ken ze. Hoe vaak ze niet toch ongevraagd bij mij rondhangen in dat spaarzame weekend, eens in de veertien dagen.
Dat weekend dat ze in theorie een bij hun vader zijn, elders in Utrecht. Sporttas dumpen, voor het stappen met vrienden in mijn huis neerstrijken ( “jij woont bij de binnenstad, vanaf papa is het 7 minuten fietsen”) , koelkast leegjatten omdat ‘de yoghurt bij jou beter is dan bij papa,’. Dat moeten we dit weekend dus allemaal niet hebben. Aan tafel zeg ik dan ook dat ze de komende dagen ‘bij hun vader moeten blijven’. Melchior stopt met eten, Zoë spuugt haar thee uit. Zo’n rare mededeling is dit toch niet?
“Hoezó?” vraagt Zoë als eerste. “Omdat ik privé wil, dit weekend,” verklaar ik. Tegelijk: “Privé? Jij??” Ze kijken alsof er een dinosauriër langs het raam loopt. Een moeder die privé wil, doe normaal! Melchior wil toelichting, waarom ik dan zo nodig privacy wil. “Ik ben jullie geen verklaring schuldig,” hoor ik mezelf zeggen, gewoon, ik krijg bezoek. “Van wie? Sinds wanneer mogen wij dat niet weten? “
Ik begin het nu echt een beetje vervelend te vinden. Die keer dat Zoë in mijn kindvrije weekend onaangekondigd luidruchtig het huis binnen kwam vallen, ben ik nog niet vergeten. “Hallooooo!” schreeuwde ze, terwijl ik met een harde bonk een tas in de gang hoorde neerdalen. Ik was op dat moment niet alleen. We zaten rechtop in bed, mijn, eh, gast en ik, alle non-verbale communicatie werd subiet stop gezet. “Wie is dat?” vroeg hij, “Mijn dochter, ik had toch gezegd dat ik kinderen had? “ piepte ik. Hij was zo’n bewust kinderloze perfectionist, die altijd al zijn overhemden streek en stropdassen met een vetvlekje à € 70,- meteen weggooide. Nooit meer terug gezien, het ruimde lekker op. Maar komend weekend wil ik dit soort verrassingen voorkomen.
“Wij zijn toch de Musketiers, wij weten alles van elkaar!” gaat Zoë verder. Ik breng daar tegenin, dat ik gister nog het afdelingshoofd aan de lijn had wegens ongeoorloofde afwezigheid, en grote bek tegen de conciërge. Wist ik niets van. Wij als Musketiers delen kennelijk toch niet alles. Zoë haalt haar schouders op. “Ik vind het stom. Ik bepaal zelf wat ik doe, dit weekend.” zegt ze. Dit schiet niet op. Dit wordt een onverwachte inval. En dat wil ik niet.
Melchior gooit het over een andere boeg. “Het is onredelijk, “ zet hij een verdediging op. “Dat jij en papa zijn gescheiden, snap ik nog. Het is een goed besluit geweest, jullie zijn totaal verschillend.” Opvallend dat hij dat zegt. “Maar omdat jullie twee huizen hebben, zouden wij dit weekend met de boeken moeten sjouwen, want jij wil ‘privé’. Het zijn veel boeken. Vind ik dus niet terecht.”
Hij heeft een punt, bedenk ik. En daar komt hij al met een oplossing. “Kun je aangeven wanneer we sowieso niét moeten komen? We kunnen verder een app sturen voordat we langs willen komen, om te kijken of dat uitkomt vanwege jouw privacy, is dat okay? ” Zoë knikt. “Strak plan, bro,” zegt ze. Ze steekt haar duim omhoog en hervat het theedrinken. “Als jullie maar niet de koelkast leegtrekken,” mompel ik zwakjes. Ik wil lekkere dingen kopen dit weekend, en die zijn niet voor hen bestemd.
En zo komen we tot een consensus. Er wordt een tijdslot afgesproken en er zal geappt worden voordat ze komen. “Succes met je privé” zegt Melchior nog voor hij de deur uitgaat. Ik hoor de ironie.
Journalist Marieke van Willigen is alleenstaande moeder van de tweeling Melchior en Zoë (16). Ze heeft een blog: www.jurkenvanmaria.nl