Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Die pubers hebben het maar makkelijk, zo’n verblijf dat van alle gemakken is voorzien: een eigen kamer, iemand die de boel opruimt, schoonmaakt en een altijd gevulde koelkast. En het mooiste is, het is nog geheel gratis ook! Een topdeal in mijn ogen, maar daar denken mijn twee minderjarige gasten heel anders over. Zij zijn zelden volledig tevreden over de faciliteiten. Ze lijken soms net van die types die zich eerst helemaal volstouwen bij het ontbijtbuffet en daarna bij de staf gaan zeuren dat de thee lauw was.
Mijn pubers vinden dat de voorzieningen nog een heel stuk beter kunnen. Zo doe ik niet aan service-with-a-smile. Wel aan service-met-gemopper. Maar het is nog altijd een stuk beter dan hoe de professional met ondankbare gasten omgaat: in hun soep spugen en het ze met een stalen glimlach voorzetten. Bij mij geen smile maar ook geen sputum zullen we maar zeggen.
Het entertainmentprogramma wordt ook niet met veel gejuich ontvangen. Als ik het aanbod presenteer aan de op de bank uitgesmeerde, zich overduidelijk kapot vervelende gast, gaat dat ongeveer zo: ‘Nu heb je mooi tijd om je kamer lekker op te ruimen! Oh, daar heb je geen zin in. Ga anders alvast leren voor je proefwerk Duits voor volgende week? Ah dat ga je vanavond doen. Waarom ga je niet gezellig mee een stukje fietsen of samen even de stad in?’ ‘Sorry mam, ik weet dat je het lief bedoelt maar je denkt toch zeker niet dat ik iets met mijn moeder ga doen??!.’ Mijn zorgvuldig samengestelde, pedagogisch verantwoorde programma wordt overduidelijk niet op prijs gesteld.
Het perfecte all inclusive arrangement voor pubers bevat in hun ogen wel volledige verzorging in de vorm van taxi- en foodservice, schoonmaakfaciliteiten en financiële steun, maar verder wordt moederlijke aanwezigheid niet op prijs gesteld. Dienstbaar en onzichtbaar, dat zou de perfecte slogan zijn voor het personeel. Maar ja, laten dat nu net niet de karaktereigenschappen zijn die heel dicht bij mijn natuur liggen. En dat is maar goed ook. Ik zie het namelijk wel als mijn taak om ervoor te zorgen dat het zelfstandige, niet al te onuitstaanbare wezens worden die snappen dat niet de hele wereld om hen draait. Dus ik vrees dat de perfecte 5 sterren service in deze accommodatie, voorlopig niet de hulde krijgt die het verdient.
Ach, ik troost me met de gedachte dat het heel normaal gedrag is. Het is overal hetzelfde en eerlijk gezegd was ik zelf nog veel erger. Blijkbaar moet je eerst een beetje volwassen worden voor je bepaalde dingen op waarde kunt schatten. Tot die tijd draag ik mijn lot en schrijf er stukjes over. Dan krijg ik tenminste een beetje waardering van lotgenoten.
Kijk voor meer stukjes van Jeanette op Jasnetteke.
