Niks erger voor een moeder dan een kind met wie het niet goed gaat. Je geeft jezelf de schuld en ergert je tegelijkertijd dood aan het spijbelen, liegen, blowen. Saar’s Suzanne Rethans weet er alles van.
Het gaat niet met al mijn kinderen even goed. Twee zijn afgezakt op school, een blowt teveel, de ander spijbelt en liegt. Het is verleidelijk de scheiding daar de schuld van te geven. Veel mensen in mijn omgeving doen dat.
Dat maakt van mij een slechte moeder. Door van hun vader te scheiden heb ik niet het beste gewenst voor mijn kinderen. Dat heb ik natuurlijk wel, ik dacht alleen destijds dat een immer chagrijnige en overbelaste moeder niet het beste was. Ik denk nog steeds dat dat zo is, al weet ik wel welke moeder zij hadden verkozen. Degene die was gebleven.
Ik voel me daar schuldig over, natuurlijk, maar ik kan de situatie niet meer veranderen. Twee jaar geleden had ik terug gekund, het feit dat ik dat niet deed sterkte me in de opvatting dat ondanks dat veel niet is afgelopen zoals ik wilde, ik toch de goede keus heb gemaakt. Het gebeurde niet voor niks. Ik was niet gelukkig in die relatie en zou dat weer niet zijn. Ook denk ik dat het goed is om je kinderen te laten zien dat je uit een situatie kunt stappen die destructief voor je is. Dat je voor jezelf mag kiezen.
Ik had de kinderen evenwel al het verdriet en de pijn die eruit is voortgekomen graag bespaard. Misschien zijn ze het daardoor slechter gaan doen op school, misschien was dat sowieso gebeurd, we zullen het nooit weten.
Als ik me heel slecht voel over mijn moederschap ga ik altijd terug naar een mail die mijn ex me heeft gestuurd, de ex voor wie ik mijn gezin heb verlaten. Hij zegt daarin dat ik het mezelf niet moet kwalijk nemen, dat hij jaren heeft gezien wat voor moeder ik ben: rustig, lief, altijd met ze bezig, leuke dingen ondernemen, lekker koken, verzinnen wat goed voor ze zou kunnen zijn, mogelijkheden bieden. Maar soms heb je gewoon pech, zei hij, en willen ze niet.
Ze wilden nooit, ook niet toen ik nog thuis was. Hockey, pianoles, gitaarles, celloles, zeilkamp, surfkamp, een tekencursus in Artis. Soms gingen ze, met heel veel pijn en moeite en gezeur. Het maakt me weleens boos, als ik zie hoe weinig geïnteresseerd en ontwikkeld ze nu zijn: jullie hadden alles, jullie mochten alles, aan geld was geen gebrek. Het huis stond vol boeken, jullie kast stond vol boeken, er hoefde maar een glimp van een interesse te zijn en er werd al van alles besteld. Jullie hadden liefhebbende, stimulerende, invoelende en intelligente ouders, een gespreid bedje zoals dat heet, het zilveren lepeltje nog in de mond. De kindjes die vanuit Syrië komen aanlopen, hadden er een moord voor gepleegd! Ondankbaren.
Hoes vindt dat ik veel te lief ben en te weinig grenzen stel. Grenzen stellen is inderdaad iets waar ik niet goed in ben, in geen van mijn relaties, maar ik doe mijn best en volg de zoveelste ‘Liefdevolle grenzen stellen’-cursus. Misschien heb ik het ze allemaal wel te makkelijk gemaakt, teveel rondgereden en gepamperd. Hebben ze daardoor geen doorzettingsvermogen. Maar ook toen het moeilijk werd, deden ze niets terwijl er heel wat mensen zijn die juist dan opstaan. Zich kwaad maken en denken: mij krijg je niet!
Het is jammer dat in onze genenpoel net de geentjes zijn gemixt die elkaar niet versterken maar juist lijken te verzwakken. Als mijn frivoliteit, sociale intelligentie en doorzettingsvermogen nou gelinkt waren aan zijn creativiteit en intelligentie, dan hadden we superkinderen gekregen!
Uiteindelijk wil je vooral dat ze gelukkig zijn, en dat is op het moment volgens mij niet zo. Dat is pijnlijk om te zien. Maar de race is nog niet gelopen. In wezen zijn het goede en lieve kinderen, nog knap ook, met ieder hun eigen kwaliteiten. Ze moeten alleen gaan opstaan. En wellicht moeten ze dat gewoon zelf doen.
