Martine moet er niet aan denken dat er straks mannen aan haar prachtige dochter gaan zitten, terwijl die dat niet wil. Maar ze moet er ook niet aan denken dat haar zoon in de ban van zijn hormonen dingen gaat doen die eigenlijk heel fout zijn.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Jongens die aan je tieten zitten, die tegen je oprijden op de dansvoer (dat heet dan heel eufemistisch schuren, maar het is echt aanranding) en ongevraagd hun tong in je mond duwen. En als je wel wilt zoenen meteen ook met hun vingers in je slip gaan zitten. En als je in bed ligt je hoofd richting kruis duwen. Of uiteindelijk toch proberen met je te neuken terwijl je al een paar keer hebt gezegd dat je het niet wilt.
Ik moet er niet aan denken dat mijn dochter dit gaat meemaken, maar ik ben er bijna zeker van dat het gaat gebeuren. De gedachte dat een of andere puisterige knaap met zijn graftakken aan mijn mooie dochter gaat zitten, terwijl ze dat niet wil maakt me ziek. Want wij vrouwen hebben het allemaal meegemaakt, als jong meisje en zelfs ook nu. Vrouwen geven het nu aan in de #metoo campagne dat ze ooit bepoteld zijn, zonder dat ze erom vroegen of seksueel geïntimideerd.
Waar ik ook niet aan moet denken is dat mijn zoon dit bij meisjes gaat doen. Dat wanneer zijn hormonenmonster zijn brein gaat overnemen, hij een meisje tegen haar wil zoent of zelfs aanrandt. Of ander grensoverschrijdend gedrag gaat vertonen. Als in: net iets te lang in het decolleté staren van de lerares Frans, in borsten knijpen of aan behabandjes trekken in de klas.
Natuurlijk zeg je als moeder tegen je zoon dat hij van meisjes moet afblijven als ze dat niet willen. Wat ook helpt is als vaders seksistische opmerkingen voor zich houden. Niet met hun tong op hun knieën vrouwen nakijken die over straat lopen. Niet in iemands nek hijgen onder het mom van ‘even meekijken op het scherm’ of met bijbedoelingen massages aanbieden. En hun zonen leren dat je misschien wel de neiging hebt om naar iemands tieten te staren, maar dat je dat niet doet. Kwestie van beschaving, net als met mes en vork eten en na het plassen je handen wassen.
En als je zoon dit allemaal onder de knie heeft, leer hem dan ook dat hij er best iets van mag zeggen als hij een vriend of collega zoiets ziet doen. Dat hij dan tegen die vriend zegt dat meisjes lastigvallen, naroepen of -sissen echt niet cool is om te doen. Dat, kortom, een meisje niet iets is waar een piemel in moet. Of als er in de vriendengroep een meisje wordt geslutshamed of als er een doorstuurapp rondgaat met naaktfoto’s, hij dan degene is die zegt dat ze ermee moeten stoppen. Dat vergt ballen, want zeker als je puber bent is de groepsdruk groot.
Maar ook je dochter gaat experimenteren en overziet daar niet altijd helemaal de consequenties van. Dus je veertienjarige dochter gaat wellicht ook proberen te flirten, iets teveel bloot laten zien in een outfit en een geile duckface doen op Instagram. Of uitgevonden hebben dat jongens prima te manipuleren zijn door met je tieten te zwaaien, een pruilmondje trekken of onbeholpen doen en dat trucje te pas en te onpas toe te passen.
Natuurlijk heeft iedere man of jongen altijd zijn graftakken thuis te houden en zijn seksistische opmerkingen binnen te houden, maar we leven nou eenmaal in een maatschappij waarin dat niet gebeurt. Dus natuurlijk mag je dochter aantrekken wat ze wil, maar vertel haar ook dat daar consequenties aan verbonden zijn. En natuurlijk mag ze de geile blikken trekken op Instagram, maar laat haar ervan bewust zijn dat er altijd Harvey Weinsteins op de wereld rondlopen. In de vorm van een mannelijke baas die ze bepotelt in het kopieerhok of een stel gasten die haar nasissen op straat. En er niet altijd iemand is (bijvoorbeeld een aardige jongen als mijn zoon) die je komt redden. En dat je er op dat soort momenten zelf iets over moet zeggen of roepen, en dat de hoeveelheid macht of aanzien die iemand heeft daar niks aan afdoet.
Ik hoop namelijk zo dat mijn dochter en haar vriendinnen niet twintig jaar na dato een hashtag #metoo facebook hoeven zetten en dan al die verschrikkelijke dingen moeten melden over iets dat ze twintig jaar geleden hebben meegemaakt.
