Met de nieuwe coronamaatregelen gaat het land weer voor een deel op slot, en daarmee ook de levens van pubers. Terwijl ze uit het zicht van hun ouders hun eigen leven moeten gaan vormgeven, zitten ze thuis. Maar daar gaan ze eigenlijk best flexibel mee om.
Vanmiddag ging mijn jongste met een vriendin naar de stad. Ondanks dat het devies is: winkelen doe je alleen en ga alleen voor noodzakelijk bezoek naar de stad, stapte ze in de bus. Een middag onder onze vleugels vandaan nu het nog kon. En ik snapte dat heel goed. Mijn oudste ging vanavond ook naar de stad. Eten met twee vrienden nu het nog kon. En ook dat snapte ik. Mijn pubers snakken om hun vleugels uit te slaan, maar corona gooit de hele tijd voor hen alles omver.
Alles is anders
Vooropgesteld is deze corona-crisis voor niemand leuk. We moeten ons allemaal deels of grotendeels aanpassen, de dingen die we graag doen en die tot een paar maanden geleden vanzelfsprekend waren, kunnen we niet meer doen. Ons werk, sociale leven, hobby’s, alles is anders. Door de crisis is ook mijn leven veranderd, niet bijzonder ingrijpend, maar toch voelde ik de gevolgen van de coronamaatregelen. Een deel van mijn inkomen viel weg en ik moest mijn werk op een andere manier invullen, ook had ik ineens twee pubers min of meer fulltime thuis en een kwetsbare vader waar ik me zorgen om maak.
Het leven van mijn pubers vind ik echter vele malen ingrijpender veranderd. Mijn zoon had vorig jaar een tussenjaar. Hij werkte de hele winter keihard om in februari de wereld te gaan ontdekken. Mijn dochter deed eindexamen. Door beide haalde corona een streep. En nee, het was niet het einde van de wereld voor hen, mijn pubers bleken enorm flexibel te zijn en pasten zich netjes aan de maatregelen aan. Er werd niet gereisd en geen examenfeest gehouden.
Pubers en de kunst van flexibel zijn
Die maatregelen zorgden er ook voor dat ze na de zomer hun lessen aan het mbo en hbo bijna geheel, op één middag na, online moeten volgen, dat ze hun vrienden minder vaak zien dat ze willen en meer thuiszitten dan hun lief is. Feestjes, concerten, festivals, het werd allemaal uitgesteld en niemand weet tot wanneer. Ze baalden, natuurlijk, maar vonden ook dat als dit ervoor zou zorgen dat alles weer snel ‘normaal’ zou worden, het een kleine opoffering. En ook over de mondkapjes viel geen onvertogen woord. Al die maatregelen doen ze eigenlijk allemaal zonder al te veel te klagen.
Ook nu, na zeven maanden, blijken mijn, en met hen heel veel andere, pubers over een enorm aanpassingsvermogen te beschikken. Horeca gaat dicht, evenementen die nog mochten, worden afgelast, met vrienden afspreken kan minimaal, sporten kan nog wel, maar alleen trainen. De rits maatregelen gooit het land op slot, maar ook de levens van onze pubers. En wat doen zij? Ze stellen zich wéér flexibel op en passen zich aan de regels aan.
Ondertussen maak ik me zorgen. Dit zijn belangrijke jaren voor hen, jaren waarin ze zich moeten losmaken van hun ouders en zichzelf en de wereld moeten ontdekken. Ik maak me zorgen om de toekomst, om hun toekomst. Ik krijg een appje van mijn puber. Hij heeft samen met zijn vrienden naar de persconferentie geluisterd. En nee, hij maakt zich geen zorgen. Sterker nog, grapt hij, ze kunnen altijd nog naar de kerk of de dierentuin, want die zijn gewoon open. Hij sluit af met dat ik me niet zo’n zorgen moet maken. Daar zit ik dan, voor de televisie, boos om weer zoveel maatregelen, om weer zo veel onduidelijkheid. Ik zou willen dat ik zo flexibel als mijn pubers was.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
Heb je ons nieuwe boek al?
