Nu de pubers van Saskia het allerliefst alleen op pad gaan, maar daar toch echt nog iets te jong voor zijn, schieten de flashbacks van haar eerste vakantie-zonder-ouders door haar hoofd.
Die vakantie begon met het gezicht van mijn vader die naar de spullen keek die we meenamen. We gingen een week kamperen, mijn vriendin en ik, maar buiten voor de deur stonden spullen genoeg voor zes maanden overleven in de binnenlanden van Borneo. Maar we hadden echt alles nodig. En dus ging een volle auto met aanhangwagen richting een camping in Egmond aan Zee met een zogeheten jeugdveld. Een stuk grasveld uit het zicht van de andere campinggasten waar kleine tentjes tegen elkaar geplakt stonden. Mijn vader had spijt dat hij zijn dure De Waard-tent had toegezegd, maar wij zagen meteen de voordelen van die grote, logge tent. Als het regende hoefden we tenminste niet op elkaar te gaan liggen om droog te blijven. Of mijn vader ons wel even kon helpen. Want we konden helemaal geen tent opzetten. Of een gasfles aansluiten. De les kamperen voor gevorderden die volgde ging aan ons voorbij, want hé, er waren leuke buurjongens.
Zo’n eerste week alleen op vakantie, is een van die eerste keren die je bijblijft. Net zoals je eerste zoen, eerste keer seks, eerste keer dronken en eerste keer wakker worden naast iemand en geen idee hebben wie dat is. Memorabele momenten, zeg maar. We waren zestien en zodra mijn vader de tent had opgezet en de camping was afgereden, high-five-den we ons een rondje om dat jeugdveld, nodigden leuke jongens uit om die avond bij ons pasta te komen eten, en vroegen naar welke club we die avond het beste konden gaan. Onze vakantie was begonnen. We voelden ons behoorlijk volwassen met ons pasverworven zelfstandige leven. Die avond ontdekten we dat pasta koken op een gasstelletje hogeschool-koken is. En dat niemand droge pasta lekker vindt. En pasta met kerriesaus evenmin. We fietsten midden in de nacht naar de plaatselijke disco waar we als ons geld aan cocktails spendeerden en rolden dronken naar buiten. En leerden dat liggen op een luchtbed niet bevorderlijk is voor misselijkheid en dat je kots nog dagenlang in een tent ruikt.
Het was een week van niks anders dan droge pasta eten en J.P. Chénet wijn drinken. We moesten na die avond cocktails drinken namelijk budgetteren. Elke ochtend brachten de buurjongens ontbijt in ruil voor wasmiddel en deodorant, items die wij in grote voorraden bij ons hadden en zij niet. Overdag hingen we voor de tent, of, in geval van regen, in de tent. En hoewel het officieel een vierpersoonstent was, lukte het met gemak om er met achttien man in te zitten. Het was een ook week van feestjes op het strand, vrienden en vijanden maken, en tegen onze grenzen aanlopen wat betreft alcohol en slaap. Van het een hadden we te veel, van het ander te weinig. Het was een week van lachen, gieren, brullen. Van vallen met onze fietsen, plassen voor onze tent en daar dan later instappen, van prille liefdes en huilen toen we midden in de nacht verdwaalden en niet meer wisten hoe we bij de camping moesten komen. Die week leek een maand te duren. Van eindeloos lange dagen die overgingen in lange nachten. Het moment dat mijn vader zeven dagen later weer voor onze neus stond schrokken we op, was het nu al voorbij? Hij brak de tent zelf maar af, zodat hij alle schade kon inventariseren. Bij elke haring die hij uit de grond trok zuchtte hij diep. Zijn dure tent had een week jeugdveld overleefd, maar vraag niet hoe. Hij zag tientallen brandgaatjes in het grondzeil, verbogen stokken, en genoeg lekken in het tentdoek om die dure De Waard total loss te verklaren. Wij kropen alvast in zijn auto en vielen in slaap.
Het zijn zoete herinneringen aan die eerste keer. Het is een vakantie waarover ik het meeste vertel, die ik me het beste herinner, waar ik het liefst aan terugdenk. Volgend jaar zal mijn oudste niet meer met ons meewillen en zelf ergens in een tentje willen kruipen. En ik zal dan met liefde mijn tent uitlenen. En thuiszitten en me inhouden om niet elke dag even langs te gaan om te kijken of hij het leuk heeft, of dat hij überhaupt nog leeft. Hij heeft geen idee hoe leuk en bijzonder zijn vakantie volgend jaar zal zijn!
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
