Ouders van tegenwoordig zijn een stelletje neurotische kinder-pleasers geworden. Ze zijn te lief, stellen geen grenzen en nemen zichzelf en de opvoeding veel te serieus. Dat valt te lezen in het opvoedboek ‘Geef dat kind een slok jenever’. Want dat moderne opvoeden gaat nergens over, aldus de schrijfsters. Ook heel leerzaam voor de puberouders.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
‘Laat je kind gewoon fouten maken, ook al valt-ie op zijn bek, het is op z’n zachtst gezegd nogal een onorthodoxe advies van Els Rozenbroek en Dorine Hermans, die beiden een generatie geleden moeder werden en zelf opgroeiden met moeders die nog nooit een opvoedboek ter hand hadden genomen. Vroeger, toen alles nog goed was dus. Want destijds deden ouders niet zo moeilijk. Rozenboek en Hermans ergeren zich groen en geel aan de moderne manier van opvoeden en de zogenaamde helikopterouders, die hun bloedjes niet alleen op een voetstuk plaatsen, maar het ook nog eens, onbedoeld weliswaar, verpesten met hun eigen perfectionisme dat ze erop projecteren. Opvoeden is niet langer simpelweg een manier om een kind, letterlijk, groot te brengen, het is verworden tot een soort maatschappelijke stroming, een religie. En moderne ouders, die zijn als stijfkoppige godsdienstfanaten waar geen normaal gesprek meer mee te voeren is.
De oorzaak van deze kentering in de wereld van het opvoeden is volgens het boek duidelijk: de pil. Of, in bredere context, het feit dat mensen niet langer kinderen kríjgen, maar némen. Want: vroeger overkwám een kind je gewoon. Opeens was je, hops, zwanger. Want dat huwelijk werd nou eenmaal toch geconsumeerd. En dan had je het ermee te doen. Dat kind kwam en dat kind moest groot. Eigenlijk was dat het enige doel. Wist je het voor elkaar te boksen dat de kinderen die je onverhoopt in je schoot geworpen kreeg enigszins goed (als in: niet in de goot of de gevangenis) terecht kwamen, dan had je succesvol opgevoed. Echter, tegenwoordig is een kind een keúze. Dus moet het ook lúkken. Teuntje en Fleurtje zijn een project geworden dat succesvol moet worden afgeleverd. En dientengevolge wringen ouders zich in de grootst mogelijke bochten om een goed product in de markt te zetten. Het resultaat: een veel te ver doorontwikkeld model dat van gekkigheid niet meer weet welke applicaties het waarvoor moet gebruiken en dus na de release eigenlijk blijkt te moeten worden teruggeroepen vanwege instabiliteit en ontploffingsgevaar. Want van al dat dragen, Rapley’en en How2Talk2Kids gedoe wordt een kind een heleboel, maar een welopgevoede volwassene is er niet één van.
Wij zeggen: amen. Al dat opvoedgeneuzel van tegenwoordig, al die regeltjes en richtlijnen, al die zogenaamde onderzoeken die om de haverklap roepen dat je kind van zo ongeveer iedere scheet die je verkeerd laat één of ander psychologisch trauma oploopt, daar zijn we wel klaar mee. Want wat ons betreft is het heel eenvoudig: je stopt er op gezette tijden wat eten in, zorgt dat het een dak boven z’n hoofd heeft, af en toe een aai over z’n bol krijgt en vooral: je duldt geen tegenspraak. Et voila: het kind is opgevoed. Zo simpel is het. Nee, je puber hoeft niet naar de psycholoog omdat hij zich niet gezien voelde. En nee, je hoeft de emoties van je puber niet te onderkennen en te bespreken als je zijn telefoon als straf afpakt. Je puber zoekt het maar lekker uit met z’n gedram. Bij voorkeur op z’n kamer. Met de deur dicht. Dát is namelijk opvoeden. En dat kent eigenlijk maar één regel: Waarom? Omdat ik het zeg. Daarom.
Lieve ouders, dit is misschien een schop tegen het zere been. Want menig ouder voelt zich nu waarschijnlijk aangesproken en dus aangevallen. Dat snappen we. Je kinderen, die zijn immers het dierbaarste wat je hebt en daar wil iedereen dus gewoon het allerbeste voor en je moet vooral ook doen wat voor jou goed voelt. Maar, laten we eerlijk zijn, we wringen ons echt in best wel rare bochten de laatste jaren. We voelen ons aan de lopende band schuldig omdat we bang zijn dat we iets verkeerd doen en we vechten elkaar ook nog eens de tent uit omdat we zo verschrikkelijk onzeker zijn en alles direct op onszelf projecteren. Maar dat is dus gewoon niet nodig. Opvoeden, dat is niet moeilijk. Het líjkt moeilijk. Maar als we nou eens wat minder moeilijk gaan dóén, dan zou het zomaar kunnen dat er straks een hele generatie van welopgevoede mensen rondloopt. En die kan de wereld wel gebruiken, volgens ons.
‘Geef dat kind een slok jenever – 70 jaar geleden sliepen alle ouders vredig en ongestoord’ is te koop bij Bol.com.
