Haar dochter zat in het eindexamenjaar VWO toen ze zwanger werd. Zij was dolblij, maar Angelique (58) stond niet te juichen. “In plaats van te genieten van een leeg nest, prak ik weer fruithapjes.”
“Stralend kwam ze thuis, mijn leuke, slimme dochter: ‘Mam, ik ben zwanger’. Net achttien jaar, eerste serieuze vriendje. Tien jaar anticonceptie en safe sex had ik erin gepompt. Hoe vaak ik er niet op had gehamerd: ‘Double Dutch, pil én condoom.’ Tevergeefs, dus. Ik moest er even van gaan zitten, ook omdat ze het zelf zo leuk vond en vol verwachting naar mij keek. Met alle naïviteit van een puber die het best een avontuur vond en geen idee had wat erbij komt kijken.
Om eerlijk te zijn kon ik het niet opbrengen om haar om de hals te vliegen. Achttien jaar, dan haal je je rijbewijs. Je gaat backpacken of op kamers of je hebt je eerste baan. Je bent zelf nog een kind. De aanstaande ouders zagen dat zelf aanzienlijk zonniger in. Terwijl wij met de ouders van haar vriend in mineur krijgsraad hielden, kletsen zij al voluit over namen. We hebben het gehad over hun studies, de optie van abortus, de kosten en over de enorme impact die het zou hebben. Maar ze hielden halsstarrig vol dat ze ervoor wilden gaan.
Wat in de praktijk betekende dat we er allemaal voor moesten gaan. Wij ruimden een kamer leeg, de aanstaande vader kwam alvast een paar dagen per week bij ons wonen, zijn ouders schaften alle babyspullen aan. Mijn dochter was zes maanden zwanger toen ze eindexamen VWO deed. In plaats van haar spullen in te pakken zodat ze ergens anders aan haar eigen leven kon beginnen, stond ik luiers uit te pakken. En stiekem naar een leeg nest te snakken.
Ze is een nakomertje, haar broers zijn al lang de deur uit. En ik had me verheugd op mijn huis weer voor onszelf hebben en niet langer rekening te hoeven houden met nog een kind. In plaats daarvan zat ik drie maanden later niet alleen nog met mijn eigen kind, maar ook met andermans kind én een kleinkind onder één dak van een uitpuilende eensgezinswoning.
Ze hebben een dochter gekregen, een heel lief meisje. En ze doen hun best om zoveel mogelijk zelf te doen. Maar ze zijn nu negentien, hun vrienden doen niets dan feesten en beesten, dat wringt best. Er zijn nogal wat vrienden en vriendinnen afgehaakt, hun relatie staat soms behoorlijk onder druk. Lig ik dan weer wakker van. Bovendien hebben we afgesproken dat ze allebei een studie afmaken om zichzelf straks te kunnen bedruipen, dus er moet ook geleerd worden. Dus in de praktijk sta ik toch vrij vaak fruithapjes te maken en luiers te verschonen.
Ik werk drie dagen, de andere oma past veel op, de opa’s offeren vakantiedagen op als we klem zitten. Het is een teamprestatie waarmee we onze kinderen en hun kind hopelijk helpen. Op goede dagen heb ik er vrede mee en ben ik blij dat iedereen een veilige plek heeft. Op vervelende dagen baal ik van alle mensen in huis. Van vrijwel nooit eens even alleen zijn en mijn eigen ding kunnen doen. Van ‘s nachts wakker worden omdat mijn kleindochter niet kan slapen en ik haar ouders hoor rommelen. Van de koelkast vol prakjes en hapjes, van de kinderstoel en box die de kamer weer zo vol maken als toen ik zelf in de baby’s zat.
Soms baal ik ook van het gemak waarmee mijn dochter er vanuit is gegaan dat zij het kind zou laten komen en dat wij haar gewoon wel zouden helpen. Niet dat ik ook maar één seconde heb gedacht: zoek het maar uit. Maar als ik haar hoor zuchten dat het allemaal zo zwaar is, denk ik wel: hallo, ik had me deze fase van mijn leven óók anders voorgesteld. Maar het blijft toch mijn kind. Als ik zeg: ‘Ga maar werken zodat je genoeg verdient voor een eigen flat’, dan zal ze haar leven aan de onderkant van de arbeidsmarkt bungelen, omdat ze geen vervolgopleiding heeft gedaan. Dus kies ik voor nu maar even een paar jaar doorbijten, in de hoop dat zij daar de komende vijftig jaar plezier van zal hebben. Maar voor mij had dit niet gehoeven.”
