Marieke kijkt naar haar prachtige jonge dochter en vervolgens naar zichzelf. Niet heel slim natuurlijk. Want die obsessies die ze vroeger had met haar uiterlijk, blijken vijftien kilo en 27 jaar later gewoon te kloppen.
Ze staat voor de spiegel haar Rapunzelhaar te borstelen. Eindeloos haar, een dikke blonde bos. Ze kijkt met blauwe droomogen in de spiegel. Ik lig in ons bubbelbad naar haar te kijken, het schuim wordt hoger. Ze trekt haar strakke spijkerbroek aan. Daarop een zwart croptop, ze heeft absoluut geen buikje. Haar BH, ik gaf haar een Marlies Dekkers, op haar blanke jonge huid. Boots aan de voeten. “Doei mam, ik ga!” Ze gaat weer op pad, dansen tot het ochtendgloren. Mijn mooie, wilde dochter.
Terwijl ik mijn oude botten van over de veertig na lang en traag bubbelen uit het bad verhef, zie ik in dezelfde spiegel het grote contrast tussen mijn dochter van 27 jaar jonger en mijzelf. Ik heb ook een Marlies Dekkers, maar niet voor de stoer. Ik heb een goede bra nódig, mijn borsten staan niet meer fier. Zwaartekracht.
Ben ik een keer doorgezakt in de kroeg, dan is dat de volgende dag om vier uur ’s middags nog te zien. “Je make-up is uitgelopen,” zei iemand pas. Het waren wallen. Zo niet bij Zoë. Die springt op de dansvloeren tot een uur of vijf, pakt een paar uur slaap, steekt haar kop onder de koude kraan en gaat weer. Niemand die het ziet, make-up heeft ze niet nodig. Ik wel. Primer, foundation, poeder, blush, en dan hebben we het alleen nog maar over de knar. Niet eens over ogen, mond en de rest.
Het erge is dat ik weet dat het niet beter zal worden. Ook al druk ik mezelf elke dag vijftien keer op en plank ik 40 seconden, ik word ouder. Zoë zal ook ouder worden. Maar hoe erg is het? Is mijn lijf minder mooi dan dat van haar?
Mijn dochter heeft geen butsen, geen keizersnedes, maar pronte borsten, en een blanke onbezoedelde huid. Overal strak. Een buikje heeft ze niet. Dat buikje is mijn persoonlijk obsessie. Op een dag ging het buikje niet meer weg, het bleef gewoon, terwijl mijn gewicht niet toenam. Maar zou ik terug willen naar dat lijf dat ik had toen ik zo oud was als Zoë?
Ik herinner me dat mijn buikje ook toen al een issue was, terwijl ik toen vijftien kilo minder woog, onder de BMI. Ik vond mezelf sowieso vrij lelijk. Mijn donkerbruine haar vond ik cliché, want dat heeft de hele wereld al. Ik had een lelijke neus. Stomme jankogen. Ik had trouwens graag blauwe ogen gehad, in plaats van groenig. Er was iets mis met mijn knieën, kauwgomknieën waren het, echt heel lelijk. En dan dat afschuwelijke buikje. Zo keek ik naar mezelf in de spiegel, en vaak, en iedere keer was het weer een kwelling. Ik vond het een wonder dat mensen gewoon met me praatten, terwijl ik zo lelijk was.
Naar die tijd zou ik dus niet terug willen, ook niet naar dat lijf. Hoewel al mijn uiterlijke waanbeelden van toen helaas nu wel kloppen. Ik héb inmiddels klutsknieën en écht een buikje. En dat van die jankogen klopt ook, als het leven weer met een nare verrassing is gekomen. Maar ik zeur niet meer. Ik beweeg me vrij. Het is zoals het is. Ik zit eigenlijk prima in mijn ouder wordende vel.
Gelukkig lijkt Zoë weinig onzekerheid te hebben over haar uiterlijk. Zoë danst en beweegt in dat prachtige elfjeslijf. Dit is háár tijd om te schijnen. Haar lijf heeft nog alle tijd om zich te handhaven in het wervelende leven, zal wat butsen oplopen, maar wat geeft het. Als je maar leeft in je lijf.
Eén bekentenis dan: Zoë’s platte core, daar ben ik wel een beetje jaloers op.
Journalist Marieke van Willigen is alleenstaande moeder van de tweeling Melchior en Zoë (16). Ze blogt op www.jurkenvanmaria.nl
