De zoon van Anne heeft plannen voor morgenavond. Want het nieuwe jaar moet goed ingeluid worden, vindt hij. Er is een feestje waar hij heen wil. En dat is geen corona-proof feestje.
Ik had de vraag eigenlijk wel verwacht. Met kerst was het voor de meeste pubers, in ieder geval die van mij, geen probleem om met hun ouders door te brengen. Maar oud en nieuw is toch echt een ander verhaal. Dus toen mijn zoon gisteren vroeg of hij naar een feestje mocht met oud en nieuw, was ik niet verrast. En dat het geen corona-proof feestje zou zijn snapte ik ook wel.
Ze hadden een locatie, een leegstaand kantoor in een buitenwijk. Het was allemaal via-via geregeld en er zou een gepast aantal mensen komen. Mijn zoon dacht twintig, maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat het wel eens de helft meer zou kunnen zijn. Want ik kan me voorstellen dat veel van zijn vrienden in deze derde lockdown zin hebben in een feestje.
Ga maar, of blijf thuis?
Ik snapte zijn vraag. Ik snapte zijn verlangen. Dit jaar was in alle opzichten een uitdaging, voor iedereen. Maar vooral ook voor pubers. Onder de vleugels van je ouders uitkomen, uitvliegen, je eigen weg zoeken, met vrienden zijn. Het zat er simpelweg niet in dit jaar. Dit jaar was mijn zoon ook nog achttien geworden en had hij het begin van zijn volwassen jaren heel anders voorgesteld. Nu hij eindelijk kon doen wat hij wilde, kon hij eigenlijk helemaal niks doen. Hij zat, net zoals zijn vrienden die ook allemaal achttien werden, voornamelijk thuis. Zonder vrienden, zonder feestjes, zonder alles wat het leven voor pubers leuk maakt. Dit jaar, zei mijn zoon, was zo fokking irritant stom geweest dat ze het wel op een mooie manier móesten uitluiden. En dat ze het nieuwe jaar met veel goede moed wilden beginnen. Met elkaar. Ik snapte het allemaal.
Maar jeetje, wat moest ik zeggen? Stuur ik mijn zoon met een ‘Leuk, moet je doen’ naar dat feestje? Verbied ik het hem? Zoek ik een tussenweg? En zo ja, is die er dan wel? Ik vond het lastig. Ook naar zijn broertje en zusje toe, die ook wel zin hebben in een feestje zonder ouders. Maar zij zijn nog geen 18 zijn en vallen nog onder ons gezag. Die oudste natuurlijk ook, maar die heeft toch meer bewegingsvrijheid. En dat zijn vraag om naar een feestje te mogen gaan niet zozeer een vraag was, maar eerder een mededeling, drong ook wel tot me door.
Feestmaatregelen
Als ik het hem verbied, gaat hij toch. Als ik hem laat gaan, voel ik me bezwaard. Hij snapt mijn twijfels deels. Maar, zo verzekert hij me, niemand heeft klachten en de meesten hebben onlangs nog een test gedaan en zijn allemaal negatief. Dus nee, ik hoef me echt geen zorgen te maken. En natuurlijk doe ik dat wel. Het moeilijke van pubers is dat ze de gevolgen op de lange termijn niet kunnen overzien. Verder dan het feestje van morgenavond kijken ze niet. Maar die gevolgen kunnen er natuurlijk wel zijn. Wat als hij ziek wordt? Wat als wij allemaal ziek worden?
Ik heb vaak in een spagaat gestaan in mijn carrière als moeder en meestal kwam ik er wel uit, maar deze spagaat is wel heel erg lastig. Ik weet het gewoon niet.