Isabelle vond het echt superschattig dat haar dochter een slaapfeestje wilde geven. Ze werd tenslotte al dertien jaar. Maar nu heeft ze zichzelf beloofd dit nooit, maar dan ook nooit meer te willen.
Ze wilde dit nog zó graag.
Schattig.
Dacht ik.
Het begon al toen die zeven meiden sjokkend binnenkwamen. ‘Hi schat, hoe issie?’ en menigmaal kwam een versie van ‘ik ben soo moe’ als antwoord.‘Ja man, ik ben zssssuper moe’, ‘oh man ik ben echt heel vet moe’ en ‘omg, ik ben echt zooó moe, gewoon helemaal kapot moe’.
Ter info: moe = het ‘nieuwe’ druk. Ofwel, de nieuwe ‘ikhebdusechtnietgeleerd’ of ‘ikbenechtheelbrak’. Het is een status-dingetje, net als elkaar schat noemen.
Vervolgens ging ik als een fitte akela (schatjes, deze moeder, die is pas vett heel erg moe) de catering regelen. De dames hadden al gekart, met bitterballen gejongleerd (FYI: er zijn dus echt meiden die NIET van bitterballen houden, los van de veganista’s) en nu waren we aangekomen bij deel II: De Pyjama Party.
Pizza’s werden gehaald (door ondergetekende, want de bezorgboy was gewond geraakt onderweg), de bedden waren opgemaakt (door ondergetekende, want niemand weet hoe je een dekbed in een schwung in de hoes krijgt) en het Pathe-Thuis tegoed werd opgehoogd voor de film. Die werd gekozen na keiharde onderhandelingen, alsof het ging over de Brexit.
Hier en daar was er een sip gezicht te bespeuren, waarvan de eigenaar in een hoekje ging zitten met haar telefoon. (‘ik hou niet van komedies dus ga ik demonstratief snapchatten’). De wifi werd weer opnieuw geïnstalleerd, de omgevallen glazen cola opgeveegd, de popcorn geleverd, de extra kussens opgeschud (want anders krijg ik een stijve nek) en toen kon het grote, met een diepe zucht,’nu kan ik ontspannen’, beginnen. Nou, vergeet het maar.
De avond even samengevat:
*Maaahaam, wat is de wifi ook alweer, hij is weer uitgevallen!
*Maaahaam, wanneer komen er nog meer pizza’s? Of kan je tosti’s maken?
*Maaahaaam kun je even de bedden opmaken?
*Maaaahaam, we hebben dorst!
*Maahaam, de wifi doet ‘t niet, oh..wel…
*Maaahaam, hebben we nog opladers?
*Maahaaam, hebben we nog meer stopcontacten?
*Maahaaam, mogen we de Sonos?
*Maahaam…? Maahaam? ………… Maahaam…….oh nee, niks, laat maarrr
*Maaahaam, X heeft buikpijn. Kan je anders een kruik maken?
* Maaaahaaam, …. eh………oh nee, dat kunnen we wel zelf.
Ik weet wat je denkt. Dat ik gekke Henrietta ben geweest. Ik had dit natuurlijk allemaal perfect kunnen overlaten aan de puberella herself. Nadat om 04.38 uur pas de laatste giechel-bui was opgehouden, het toilet voor de zoveelste keer werd doorgetrokken en ik zelf écht niet meer mijn ogen open kon houden, was het besluit definitief: dit was haar allerlaatste thuispartijtje dat ik had gefaciliteerd. Echt. Inclusief mijn eigen feestjes. Ik bewaar dat geld wel voor een weekend in een spa en vanavond ga ik in bad met alle Lush bruisballen die madame cadeau heeft gekregen van haar vriendinnen.
Dit zou de aller-allerlaatste keer zijn dat ik zou fungeren als Catering-Logistiek-Pinautomaat-Sloof-manager voor een old skool verjaardagspartijtje. Want allemachtig, wat was dat hard werken.
