Als op het slechtste moment van je werkdag de mentor belt, en als je er via slinkse wegen op Instagram achter moet komen dat je dochter nog in haar bed ligt als ze eigenlijk een toets Frans heeft. Wat zou jij doen? De wind van voren geven, of er gewoon maar niks van zeggen?
Ik ben aan het werk. De telefoon gaat. Het is het nummer van de school van Melchior en Zoë. Nee he. Dit is de zoveelste keer. Wat nu weer? “Spreek ik met de moeder van Zoë?” vraagt Carola. Ik ken iedereen daar van school, de conciërges, de huiswerkklasleraar, de coördinatoren, de meeste docenten, de rectrix. Via Zoë, wel te verstaan. Voor haar tweelingbroer Melchior wordt nooit gebeld. Ja, daar spreekt ze mee. Het is mijn gebroed, de dochter, die in veel punten op me lijkt. Positief natuurlijk, het blijft je kind. Maar helaas hanteert ze ook een behoorlijk vrije interpretatie van regels en wetten. Dat heeft ze niet van haar vader.
“Ze heeft nu een toets Frans,” vervolgt Carola, “en we vragen ons hier af waar ze blijft.” Ik leg uit dat ik op mijn werk zit, dat ik dacht dat ze het eerste uur vrij had. Tegenwoordig word ik haar slaapkamer uitgevloekt als ik om acht uur informeer of ze niet naar school moet. Dat dien je als ouder natuurlijk manhaftig te weerstaan, als een rots in de branding. Je dient het zestienjarige ochtendhumeurtje van pedagogische repliek, waar ze iets aan heeft voor de rest van haar leven. Maar soms heb je daar in de vroege ochtend geen zin in. Overigens heeft ze van vader inmiddels een langzaam lichter wordende wekker gekregen, van mij een wekkerradio en een opwindwekker heeft ze ook. Dus ze kan in theorie zelf uit bed komen. Vanochtend geloofde ik het wel. Ze komt zelf maar uit bed.
Ik beloof Carola alles te doen om haar naar school te krijgen, want praktisch een beetje lastig gaat, op 90 kilometer afstand. Ik ben aangewezen op social media. Facebook doet ze niet, dat is “voor de oude mensen, zoals jij en je vrienden.” Twitter is volgens haar helemaal voor de hoogbejaarden, de fossielen die nog uit de pre-internettijd stammen. Kunnen we eveneens overslaan. Instagram it is. Ze weigert stelselmatig mij toe te voegen als vriend, dus ik moet het doen via de accounts van haar vriendinnen. WTF!. Het zal toch niet waar zijn? Ze heeft een filmpje geplaatst, tien minuten geleden!
Op bed ligt een überluie Zoë. Dekbed afzakkend over zich heen een half-ontbloot loom waaierend pyjamabeen, haar lange haar klitterig op half zeven. Ze kijkt lachend en slaperig met haar blauwe ogen in de lens, naast haar hoofd houdt ze haar horloge. Daarna ziet de kijker haar weer in bed neerzijgen, met haar arm in de lucht en haar vingers op aftelstand. “Drie – twee – één – en de les begint…… nu!” zegt ze terwijl ze met haar hand een startbeweging maakt. Dan trekt ze de dekens over zich heen en stopt het beeld. Duidelijk. Ze spijbelt. Dit is een heterdaadje.
Ze is online op whatsapp. Doet ze dat onder de dekens ofzo? Natuurlijk reageert ze niet als ik bel, dit was voorspelbaar. Ik blaf een podcast vol, iets met onderwijsinspectie en bewijsmateriaal, toekomst, de goot op zijn best, pot gerukt, kinderen in Afrika, de oorlog, tieners in Aleppo, als de donder, en nog veel meer, vermengd met diverse krachttermen die ik zelf ook nog niet kende voor ik ze uitsprak. Ineens is ze offline. Twee seconden later is het filmpje verwijderd.
Wat nu te doen? Hoe krijg ik haar naar school? Ik moet naar een interview. Ik slijp mijn potlood en pak mijn interviewblok terwijl het beeld van Zoë (“en de les begint…..nu!”) nog op mijn netvlies hangt. Maar het werk roept, sorry. Après moi le déluge. Als ik vanavond thuis ben, zien we wel wat de scherven zijn. Op de terugweg heb ik alle tijd om een stichtelijk opvoedkundig woord voor te bereiden. Niet dat het zal helpen, vrees ik, maar wie weet… Of zal ik gewoon doen alsof er niets aan de hand is? De échte laissez-fairemoeder uithangen?
Journalist Marieke van Willigen is alleenstaande moeder van de tweeling Melchior en Zoë (16). Ze heeft een blog: www.jurkenvanmaria.nl
