De dochter van Saskia vermaakt zich in deze lock down-situatie uitstekend in de keuken. Elke dag maakt ze de lekkerste koekjes, pannenkoeken en taarten. Zie daar maar eens ‘nee’ tegen te zeggen.
Mijn dochter heeft de afgelopen weken haar roeping gevonden: koken en bakken. Niet eerder zag ik haar zo enthousiast in de weer met suiker, bloem, boter en allerhande bakbenodigdheden. Het begon in de tweede week van onze lockdown. Weliswaar uit pure verveling, maar toch. Eerst werden er zandkoekjes gemaakt, want die zijn en makkelijk te maken en snel klaar. En ze waren ook snel op, dat moet gezegd worden.
Verrukkelijke taarten
Een dag later maakte ze pannenkoeken voor ontbijt. En die middag toverde uit het niets een kwarktaart op tafel, waar wij, haar ouders en broer, gretig onze tanden in zetten. En dat was misschien wel onze fout. Want als je ziet dat mensen genieten van je baksels ga je er nog één maken, en nog één. Hoe harder wij riepen dat het vérrúkkélijk was hoe sneller zij de keuken weer indook.
De afgelopen weken trakteerde zij ons op de allerlekkerste fluffy bananenpannenkoeken, dripping brownies, chocolate chip cookies, chocolade smooties, apple crumble, slagroomsoezen, worteltaart, kwarkbollen en amandelkusjes. Allemaal even lekker. Er waren dagen dat ik voor ontbijt taart at en ‘s avonds laat nog een stuk apple crumble opwarmde. Tja, het stond toch op het aanrecht, dan kan ik er maar net zo goed wat van eten.
Dure hobby
Hoewel ik het fijn vind dat mijn dochter niet de hele dag op haar telefoon aan het turen is en zich prima vermaakt in de keuken, heb ik toch een stop erop gezet. Niet in de eerste plaats omdat mijn broek wel erg strak begint te zitten. Als ik nu achter mijn laptop zit, doe ik na vijf minuten mijn knoop al los zodat die extra kilo’s die ik er de afgelopen week bij heb gegeten vrije uitloop hebben. Tel daarbij op dat deze nieuwe hobby van mijn dochter ook flink in de papieren loopt, niet alleen vanwege de vele ingrediënten die we ervoor moeten aanschaffen, maar ook omdat we naar de stad moeten rijden, want niet alles is in onze dorpssuper te krijgen. Ik bedoel eetbare rozen, een zeer belangrijk onderdeel van de amandelkusjes volgens mijn dochter en die kunnen dus niet ontbreken, zijn hier niet te vinden.
Om mijn dochter toch lekker te laten rommelen in de keuken stelde ik voor dat ze ‘s avonds zou koken. Ik bedoel, als je een hart voor koken en bakken hebt, is een avondmaaltijd in elkaar draaien net zo leuk, toch? Elke avond?, vroeg mijn dochter voor zekerheid. Ik stak mijn duim omhoog: elke avond. Toen was haar nieuwe hobby ineens een stuk minder leuk. Een taart bakken prima, maar een hele maaltijd, daar had ze toch helemaal geen tijd voor? Maar, zei ze, ze wilde natuurlijk best wel helpen. Ze nam het toetje wel voor haar rekening. Ik ben bang dat ik de rest van deze lockdown niet taart- en koekjesvrij doorkom. Ik ga denk ik maar een sport erbij zoeken.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
