De zestienjarige zoon van Anne was diep ongelukkig. Vanwege de crisis had hij zijn vriendin al twee weken niet gezien. Is liefde een reden om de regels te breken, vroeg Anne zich af.
Puberliefde in tijden van corona
Deze derde week van de corona lockdown viel bij ons in huis voor iedereen zwaar. Ik had het gehad met dat onhandige conference callen en liep door alle drukte in huis met drie pubers op alle fronten achter met mijn werk. Mijn pubers hadden tot aan deze week nog de hoop gehad dat alles snel weer bij het oude zou zijn, maar nadat Rutte had aangekondigd dat deze corona status quo nog minimaal een maand ging duren, stortten ook zij in. Met name mijn oudste. Boos stampvoette hij naar boven. Nóg langer thuis zitten met zijn ouders. En nóg langer zijn vriendin niet mogen zien.
Mijn zoon heeft sinds een paar maanden verkering. Met een allerliefst meisje. Het is nog allemaal heel pril en in die prille, verkende fase, sloeg het corona virus toe. En kwamen de maatregelen. Afstand houden, bij elkaar uit de buurt blijven, niet afspreken. Die regels pasten wij ook thuis toe, want hoe eerder dit virus onder controle is, hoe beter. Onze pubers zaten dus aan huis gekluisterd. Leuk is anders, maar ze begrepen het, min of meer.
Verliefd puberbrein
Die eerste week met een verliefde, maar überdroevige puber was nog enigszins vol te houden. Ze facetimede heel wat af. Het had ook wel iets spannends, want wat doe je al je elkaar niet mag zien? Maar na een week was het spannende er echt wel vanaf en vlamden die hormonen door het dak. Hij wilde haar gewoon zien. En zij hem. En volgden discussies en ruzies. Hij vond dat hij zelf mocht weten wat hij deed, wij spraken hem aan op het nemen van je verantwoordelijkheid. Hij dreigde met weglopen, wij probeerden hem te laten inzien dat we hem begrepen en hoopten dat ergens in dat verliefde puberbrein nog een greintje gezond verstand zat.
Ik had het met hem te doen. Dat arme, verliefde kind. Opgesloten met zijn ouders en broertje en zusje, terwijl nog geen kilometer verderop de liefde van zijn leven, want zo voelt dat als je zestien bent, woonde. Het was een soort corona Romeo en Julia. Toen duidelijk was dat deze hele toestand nóg een maand zou gaan duren vroeg ik me af of liefde een reden is om de regels te breken. Wat zou ik doen als ik nu verliefd was? Zou ik me laten tegenhouden door de maatregelen die nu gelden? Zou ik me eraan houden terwijl alles in mijn lijf schreeuwde om bij die ander te willen zijn? Ik denk het niet.
Liefde houdt ons overeind
Ik vond het lastig om tegen hem te zeggen: ‘Ga maar’. Ook omdat ik ook wel wist dat ze zich niet aan die anderhalve meter afstand zouden houden. En toch heb ik hem laten gaan. Omdat ik wist dat als er iets is wat ons in deze periode overeind houdt het de liefde is. En, eerlijk is eerlijk, omdat ik de rest van deze ophokplicht niet met een chagrijnige puber wil doorbrengen.
***
Lees ook Lieve puberouders, trekken jullie het nog een beetje? en Geruststellende cliché’s over leven met pubers of bestel ons boek:
Op de hoogte blijven? Schrijf je in voor onze Nieuwsbrief
