De dochter van Isabelle Bolluyt kreeg tijdens het zwemmen in de Amsterdamse Amstel te maken met grensoverschrijdend gedrag. Ze kon aangfite doen, maar dat was alleen ‘voor het gevoel’, aldus de politie.
1992
Met een groep vriendinnen ging ik, 14 jaar oud, zwemmen in het De Mirandabad. In het zwembad werden we continu door groepen jongens belaagd. Niet meteen aangeraakt, maar we werden uitgemaakt voor een beroepsgroep waar we nog niet specifiek voor gekozen hadden. Soms werd er een kringetje van jongens om ons heen gemaakt in het water. We konden geen kant op. Bibberend kwamen we het water uit. En we voelden ons stom. Zwak. Dom.
Het is nog vaker voorgekomen. En soms met heftigere incidenten. Na klachten te hebben ingediend bij de badmeester, het zwembad en via school met ouders, zijn we daar maar niet meer gaan zwemmen. Er werd toch niets mee gedaan, of we werden afgeserveerd met ‘misschien maar bij grote mensen gaan liggen’.
Mijn hele puberteit werd ik met een boodschappenlijst van te vermijden plekken, mensen en of kleding het uitgaansleven ingestuurd. En ik ben echt geen tuttebel. Maar de paranoia en het me bewust zijn van specifieke ongewenste gedragingen heb ik behoorlijk met me meegedragen. Ik nam mij voor: mijn eigen dochter, die gaat een andere tijd tegemoet.
2020
Met twee vriendinnen ging dochterlief zwemmen. Aan de Amstel. In bikini. Op een gegeven moment voelden zij ogen prikken. Twee mannen keken. Niet even, maar lange tijd. Smartphones werden gepakt, waarmee ze inzoomden op de dames. Dochterlief zei: “Mam, serieus, het is niet dat er een Eiffeltoren staat aan de Amstel, dus hoeveel foto’s moet je schieten?”
Er werd ook gefilmd. Dochter en vriendinnen werden boos. Liepen op de mannen af, die ineens doofstom bleken te zijn. En schaapachtig (‘Mam, gewoon creepy’) lachten. De dochter, 14 jaar, sommeerde de filmpjes te deleten en ging het gesprek aan, maar het was niet succesvol. De mannen liepen weg en kwamen weer terug.
Met in haar hoofd een woede – ‘Regel je eigen porno en respecteer onze privacy’ – én het feit dat ze bang was voor virale effecten, belde ze de politie. Ze mocht aangifte doen ‘voor het gevoel’.
Het is wat het is. Dochter foeterde: “Serieus mam, waarom moeten wij dit dan maar accepteren?”
“Tja, eh, dat is altijd zo geweest.” Verder kwam ik niet. Mijn dochter wil een punt maken. Ergens. Iets. Mocht iemand een tip hebben: ik ben er na 28 jaar namelijk blijkbaar ook nog niet uit. En anders: wees gewaarschuwd.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
