Pubers kopen veel online. Voordeel is dat het makkelijk en relatief goedkoop is, nadeel is dat ze het niet du moment van aanschaf in hun handen hebben. Dus als ze weten dat hun pakketje onderweg is, wordt hemel en aarde bewogen om te zorgen dat er iemand thuis is om het aan te nemen.
‘Mam, OMG, zeg dat je thuis bent.’ Mijn dochter belt me als ik voor mijn werk zo ongeveer aan de andere kant van ons land ben. Als ik vraag wat er is, want ze klinkt enigszins in paniek, roept ze dat ze op school zit en dat haar nieuwe broek en shirt tussen 11 en 15 uur worden afgeleverd aan onze voordeur. Ik zeg dat ik tussen 11 en 15 uur zeker weten niet thuis ben en vraag daarna of ze geen les heeft.
‘Mam’, zegt ze gedecideerd, ‘ik ben natuurlijk uit de les weggelopen, wat denk jij dan? Ik kreeg een appje dat mijn pakketje onderweg is en nu moet ik alles fixen, want ik ben de hele middag niet thuis. Ik zeg dat ik liever heb dat ze haar schoolwerk fixt en terug naar de les gaat, maar ze ratelt over mijn woorden heen. Weet ik of papa thuis is? Haar broer? De buurvrouw? Kan oma naar ons huis komen om het pakketje aan te nemen? Dat laatste meent ze serieus, terwijl haar oma op een half uur rijden van ons vandaan woont.
Strategisch shoppen
Het is niet de eerste keer dat er een paniektelefoontje wordt gepleegd over een pakketje dat onderweg is. Ik snap dat mijn dochter enthousiast is en haar gekochte waar zo snel mogelijk in eigen handen wil hebben, maar, zo hou ik haar voor, dan kan ze beter ‘strategisch’ online shoppen zodat ze zeker weet dat ze thuis is als het wordt gebracht. Maar zoals dat gaat met pubers, die goede raad wordt simpelweg in de wind geslagen.
Ondertussen wordt mijn dochter steeds creatiever in het bedenken van oplossingen. Zo liet ze een keer, bij wijze van experiment claimde ze, haar pakketje bij school bezorgen. En heeft ze een keer de bezorger naar haar oppasadresje laten komen – ze had een briefje op de deur geplakt dat ze twee straten verder was en die beste man is er nog naartoe gegaan ook. Ook vriendinnen worden ingezet. Zo kwam ik een keer thuis en zat L. op onze bank te wachten op de bezorger terwijl mijn dochter op school zat. Mijn dochter zat op haar beurt weer bij L. thuis een hele ochtend te wachten zodat ze het pakketje van haar vriendin in ontvangst kon nemen.
Niet zwemmen, wel wachten
Ik vind het prima dat mijn dochter online shopt, maar dat gedoe om die pakketjes vind ik storend. Hemel en aarde wordt bewogen, familieleden gebeld en gevraagd naar hun locatie en als dat niet thuis is, hoezo ben je níet thuis?, wanneer ze dan thuiskomen. Uitjes worden uitgesteld en afspraken verzet. Mijn dochter zou laatst gaan zwemmen met een vriendin, maar in plaats van dat ze in het water lagen, zaten ze de hele middag thuis te wachten. Ik vroeg aan haar vriendin of ze dat niet vervelend vond en dat lieve kind keek me met grote ogen aan. Vervelend? Welnee, ze snapte het juist heel goed. ‘Er komt een pakketje, ik zou ook wachten’, zei ze.
De optie: als niemand thuis is, wordt het bij de buren afgeleverd, is voor mijn dochter geen optie. Want wie weet wanneer de buren dan weer thuis zijn als zij het bij hen wil ophalen? De optie: laat het bij een pakket ophaalpunt afleveren wordt ook met een oogrol weg gevetood, want dat is toch allemaal veel gedoe. Mijn dochter vindt het eigenlijk ook wel tot onze oudertaken behoren om die pakketjes van haar in ontvangst te nemen. Wij zijn toch het meeste thuis? Nou dan? Ik zou er ook bijna een dagtaak aan hebben om dat wat hier allemaal aan de deur wordt gebracht en weer opgehaald in goede banen te leiden. Maar in plaats van haar persoonlijke assistent te zijn laat ik haar weten dat ze mij tussen 8 uur ‘s morgens en 18 uur ‘s avonds niet mag storen voor onbelangrijke zaken, waar pakketjes ook onder vallen. En als ze dat wel doet, dat ik dan als ik wel thuis ben de bezorger gewoon voor de dichte deur laat staan. Eens kijken of dat helpt.
