Puber sturen met gemak Tikkies. Naar elkaar, maar vooral naar jou. Ze maken handig gebruik van de app: “Ik heb net voor 25 euro lunch gekocht, betaal je het even terug? Hier een Tikkie.”
Kun je even overmaken?
Op zich is dat getik best praktisch. Mijn kinderen kunnen onderweg naar huis vergeten boodschappen voor mij meenemen. En geen gedoe meer met losgeld dat nooit voorhanden is. Die euro’s hier en daar voor schoolspullen, boodschappen of sport tik ik gewoon via de app terug. Maar juist omdat het zo makkelijk gaat, heb ik niet door hoe vaak ik eigenlijk een Tikkie kreeg.
Alles betalen met Tikkie
Tot mijn man me er een paar weken geleden op wees: weet ik eigenlijk wel hoeveel ik betaal voor dingen die onze pubers zelf moeten betalen? De oudste haalt pizza’s met vrienden en tikt die gewoon aan mij door. Mijn dochter heeft een nieuwe trui gekocht en stuurt een Tikkie. Zonder erbij na te denken tik ik dat geld steeds terug. Maar nu de bedragen niet meer in de categorie ‘een paar euro’ vallen, maar eerder ’tientallen euro’s’, wordt het tijd om in te grijpen.
Lesje zuinig leven
Ik confronteerde mijn pubers met hun Tikkie-gedrag. Mijn oudste vond die pizza’s gewoon avondeten en vond dat wij dat als ouders moesten betalen. Mijn dochter beweerde dat haar kleedgeld op was en dat ik vast niet wilde dat ze zonder trui de straat op ging. Zucht. Dus daar gingen we weer: opnieuw uitleggen wat onder zak- en kleedgeld valt, wat wij betalen en wat niet. En meteen een lesje ‘zuinig leven’ eraan vastgeplakt. Ze knikten braaf, maar of de boodschap echt was aangekomen?
Pinpas en besef van geld
Het lastige aan geld uitgeven via een telefoon of pasje is dat je niet doorhebt wat je eigenlijk uitgeeft. Toen ik vroeger mijn eerste pinpas kreeg, was dat een openbaring. Je stak je pas in een apparaat, en hop, die nieuwe broek was betaald. Dat het geld ergens vandaan moest komen, besefte ik nauwelijks.
Mijn vader, het Hoofd Geldzaken thuis, had dat natuurlijk wél door. Toen ik na een paar weken al mijn zak- en kleedgeld erdoorheen had gejaagd, greep hij in. Pinpas weg. “Geld moet je in je handen hebben,” zei hij. Pas maanden later kreeg ik mijn pas terug, onder een strenge reeks voorwaarden.
25 euro voor de lunch
Nu groeien mijn pubers op in een digitale wereld waar contant geld bijna niet meer bestaat. Ze hebben nooit cash op zak en daardoor voelen ze weinig bij het uitgeven van geld. Laatst kreeg ik weer een Tikkie. Mijn dochter had lunch gehaald voor het gezin en vond dat wij die moesten betalen. Twintig euro. Wat had ze gehaald? Biologisch speltbrood, rosbief, truffelmayonaise – dingen die ik zelf nooit koop omdat ze simpelweg te duur zijn.
Eerst vragen, dan een Tikkie sturen
Een dag later stuurde mijn oudste een Tikkie voor veertig euro. Hij was zijn gymschoenen kwijt en had even nieuwe gekocht. Mijn jongste had zonder overleg beltegoed aangeschaft, want ik wilde toch dat ze altijd bereikbaar was? Dit keer weigerde ik de Tikkies. Het huis ontplofte. Hoezo? Wie had dat bedacht?
Ik legde uit: als je niet eerst vraagt of je iets mag kopen, dan betalen wij niet. Zo simpel is het. Ik zag de paniek in hun ogen – dezelfde paniek die ik voelde toen mijn vader mijn pinpas afpakte. En ik wist: deze les blijft hangen.