Pubers zijn eigenlijk maar met één ding bezig: eten. Een eenzijdig onderwerp misschien, maar pubers krijgen er maar geen genoeg van. Het zijn net jonge vogeltjes die de hele dag met hun snaveltjes open om eten roepen.
Het valt mij ineens op, of misschien komt het dat het vakantie is en ik ze een groot deel van de dag om me heen heb, maar mijn pubers zijn de hele dag met eten bezig. Als ze het er niet over hebben, dan zijn ze het wel aan het doen. En ik weet natuurlijk heus wel dat eten een favoriete bezigheid van pubers is, maar 24/7? En toch is het zo.
Is er al eten?
Zo rollen er de hele dag vragen over eten uit hun mond. Wat eten we? Wanneer eten we? Hebben we nog eten in huis? Hoe laat gaan we precies eten? Kan ik nu alvast eten? Is er straks nog eten? Waarom is er geen eten? Zal ik eten halen? Het maakt niet uit hoe laat het is, of dat ik aan het bellen ben, of druk aan het werk ben, zodra er een puber voor mijn neus staat gaat het over eten. Ook zodra een puber het huis binnen komt lopen. Als ze de voordeur nog maar net door zijn roepen ze al: ‘Hebben we wat lekkers in huis?’
Nu ben ik zelf ook dol op eten en kun je me gerust midden in de nacht wakker maken voor verse sushi of een goede curry, maar het is niet zo dat ik de hele dag ‘aan’ sta wat eten betreft. Mijn pubers daarentegen zijn ‘s morgens al bezig met de vraag wat vanavond op tafel staat. En de rest van de dag houden ze zich bezig met eten klaarmaken, eten kopen of eten in het algemeen.
Eten verzamelen
De jongste begint, vers uit bed, meteen met bakken. Pannenkoeken, wentelteefjes, omeletjes, mét zalm!, croissantjes; haar dag begint pas goed na een stevig ontbijt. Een paar uur later volgt de oudste die er een minder vroeg opstaan-schema op na houdt en de keuken van zijn zusje overneemt en in no time een aantal bakken kwark met muesli en tosti’s naar binnen werkt. De rest van de dag zijn mijn pubers vervolgens bezig met het verzamelen van eten dat ze mee naar hun puberhol nemen of het kopen van dingen die ze bij ons niet in de keukenkastjes vinden, zoals toffeebiscuitjes, roze koeken, noodles en bolognese chips.
Als ik optel wat er bij ons op een dag door de monden van mijn pubers gaat, kom ik op een behoorlijk lijst. En dan zie ik nog niet eens álles wat ze naar binnen schuiven, want veel van hun geschrans gebeurt buiten mijn zicht. Ik ben er best van onder de indruk, van die eetlust van mijn kinderen. Ik vraag ze wel eens of ze nooit genoeg hebben, maar dan kijken ze me glazig aan, pakken drie krentenbollen en lopen de keuken weer uit.
Pubers en hun hongerklop
Wat me ook opvalt, is dat tijd geen issue is. ‘s Avonds laat, ‘s nachts, ‘s morgens vroeg, er is altijd een moment om te eten. De locatie maakt eveneens niet uit. Ze lunchen als het zo uitkomt net zo lief op de wc of eten snacks onder de douche. Ook zijn ze niet al te kritisch op wat ze eten. Een roze koek met slagroom tegelijk met een stuk pizza verorberen, waarom niet? Maar wat ik pas echt onbegrijpelijk vind is dat ze een kwartier na het avondeten, en dan hebben we het hier over het nuttigen van twee borden pasta, alweer boterhammen staan te smeren, want trek.
Mijn pubers zijn met z’n tweeën net een leger aasgieren die de hele tijd door mijn keuken rondwaart. Met hun ogen wijd open speuren ze de plankjes van de kasten af, op zoek naar voedsel. Ik ben soms bang dat op een dag de kastjes zelf ook opgegeten zijn. Ik leg me er maar bij neer dat dit nog wel een paar jaar gaat duren. Totdat die lijven uitgegroeid zijn en ze niet meer met een continue hongerklop rondlopen. Dat ik extra werk moet aannemen om al dat eten te bekostigen, soit. Er zit immers ook een voordeel aan. Ik grijp zelf steeds mis als ik iets wil eten waardoor ik nog een beetje op gewicht blijf.
