De dochters van Ralph beginnen zich steeds meer te uiten met filmpjes op social media en ook daarin valt hem hun hang naar conformisme op, terwijl hij zoveel creativiteit in ze ziet die ze niet durven gebruiken. Of wéten ze gewoon nog niet hoe dat moet?
Pubers zijn dwars, wordt vaak gezegd. Maar dat houdt op wanneer ze met hun soortgenoten omgaan. Dan is meedoen de norm, vooral niet opvallen. Soms hoor ik mijn oudste praten en dan loop ik haar kamer binnen om te vragen wat er is. Eenmaal binnen kom ik er dan achter dat ze het niet tegen mij heeft, maar tegen een telefoon die ze in de lucht houdt. Een boze blik mijn kant uit: ‘Vlog verpest!’ Oja. Mijn dochter vlogt.
In het begin schaamde ze zich er nog voor als ik haar betrapte. Dan liep ik nietsvermoedend de schuur achter in de tuin in om een schroevendraaier te zoeken, en dan stond ze naast de wasmachine te vertellen over haar nieuwe foundation. Ik vroeg haar waarom ze dat deed, dat vloggen, en of ze de filmpjes ook publiceerde. Maar natúúrlijk plaatste ze de vlogs niet online, tss, schamend! Ik vroeg haar waarom ze zou vloggen als ze niks met de filmpjes doet. Dat was Een Hele Stomme Vraag. Blijkbaar.
Vlogmeisjesgenerator
Gaandeweg verloor ze haar vlogschaamte en nu barst ze steeds vaker naast me in de kamer in een vlog-standupje uit. Wat opvalt: vóór dat standupje stapt ze in een soort onzichtbare vlogmeisjesgenerator, zo een die Henny Huisman had in de miniplaybackshow. Een druk op de knop en het spontane oorspronkelijke meisjeskind dat hier door mijn huis struint verandert in een dertien in een dozijn vlogmeisje dat zo goed mogelijk de stem, mimiek en onderwerpen van andere vlogmeisjes imiteert.
De jongste deed net of ze mij helemaal begreep, die rare zus ook met haar vlogs, waait wel weer over joh. Maar zij is zelf weer de hele dag bezig met TikTok, de app waarop ze niks anders doet dan zichzelf filmen terwijl ze andermans liedje zo precies mogelijk playbackt met dansbewegingen die ze zo precies mogelijk nadoet van alle andere kinderen die ze weer kopiëren van de oorspronkelijke zangeres. ‘TikTik is gewoon leuk’, zegt ze. Ik zei dat ik dat niet begreep. ‘Iedereen doet elkaar precies na.’ ‘Nou en?’ Fair enough.
Puber zijn niet onderscheidend
Aanmoedigen, Ralph, zei ik tegen mezelf. Wees blij dat ze een manier vinden om zich artistiek te uiten. Alle kunstenaars beginnen met kopiëren van hun helden. Alleen jammer dat die helden oninteressante vlogmeisjes zijn. Nee, niet zo doen, niet hun artistieke aspiraties in de knop breken door ze aan te moedigen om onderscheidend te zijn. Je onderscheiden is eng voor een puber. Erger nog, het is sociale zelfmoord. Behalve als je het goed doet, dan ben je de nummer één. Maar ja, waarom zou je het risico nemen?
Dat is de ellende met opvoeden. Je wilt dat ze plezier hebben, en weet wat de eerste stap de andere, meer onderscheidende kant op zou kunnen zijn, waar ze veel zelfvertrouwen en plezier uit zouden kunnen halen. Maar dat vraagt een klein beetje meer risico en eigenheid. En je kent ook de laag daaronder waar je niet in moet wroeten, omdat je dan juist het omgekeerde bereikt. De laag onzekerheid, wat vindt hij nou écht van me, ben ik wel goed genoeg? Het is de kunst om ze die eerste stap de andere kant op te laten zetten alsof ze hem zélf al wilden zetten, in plaats van ze expliciet te weerhouden van wat ze nu al doen. Maar och jongens, doe dat maar eens goed.
Opvoeden is geduld hebben
Ik probeerde een vraag: ‘Wat is het leukste filmpje dat jullie gemaakt hebben?’ Ze bladerden allebei door het archief in hun telefoon. Ik keek mee. Alle filmpjes leken op elkaar. ‘Wacht,’ zei de jongste. ‘Deze heeft 15.000 likes.’ Mijn kin viel op de rand van de tafel. Die van haar zus ook. Ik haalde drie keer adem en zei toen: ‘Kijk eens goed, wat is er anders aan dat filmpje?’ Ik zag het meteen. Met haar vriendin had ze raar gedaan, en het was grappig, en echt. Ze zag het zelf niet. Haalde haar schouders op.
Ik legde uit wat origineel betekent: iets wat alleen zij kunnen bedenken. En dat mensen dat zien. En dat ze daarom zoveel likes had gekregen. Dat laatste had ik niet moeten zeggen. ‘Het gaat ons niet om populair,’ zei de oudste meteen. ‘Nee,’ viel de jongste haar bij. ‘Ons gaat het er om dat we maken wat wij zelf leuk vinden.’ Ze keken elkaar aan zoals alleen twee dochters van een extreem domme vader elkaar aan kunnen kijken. Hier klopte iets niet, maar ik slikte mijn opmerking in. Don’t go there. Stap voor stap. Zaadje geplant. Komt vanzelf allemaal wel.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
Heb je ons nieuwe boek al?
