Het leven van de beginnende pubers van Ralph speelt zich voornamelijk in het dorp af waar ze met hun moeder wonen. En omdat pubers van gemak houden én steeds uithuiziger worden, vraagt hij zich soms af of dat betekent dat hij ze minder zal gaan zien.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Als mijn dochters bij hun moeder zijn, is er geen kans dat ze even aanwippen. Er zit precies één Noordzeekanaal teveel tussen. Vroeger maakte dat minder uit, toen beperkte hun blik zich tot de huiskamer, de plannen van hun vader, samen naar het zwembad, het bos. Familiebezoek? Geen probleem.
Maar langzaam maar zeker en één voet voor de andere veranderen ze nu in pubers. Met puberwensen. Met een puberleven, dat groter wordt daar buiten en kleiner hier binnen, waar hun slaapkamer steeds belangrijker wordt. En waar hun ouders niet meer de maat der dingen zijn.
Geeft niks natuurlijk, ware het niet dat hun leven buitenhuis zich afspeelt in het dorp waar hun moeder is gaan wonen, aan de andere kant van dat kanaal. Daar wonen hun vriendinnen en staat hun middelbare school. Twee dingen die met de dag belangrijker worden. Ik maak het meeste van hun leven daar niet mee, dus ik ken het vooral uit de verhalen, en je weet hoe jonge meiden een verhaal vertellen. Ik denk dat ze met hun ‘en toen en toen’ zelfs van Friday the 13th een saai kabbelend beekje kunnen maken. Dus het kan zijn dat ik wel eens afhaak en essentiële informatie mis uit hun verhalen.
Verhalen die ze aan de andere kant van het kanaal waarschijnlijk niet te vertellen hebben over hun tijd bij mij: geen school en vriendinnen hier. Het is maar twintig minuten met de auto, maar voor mij is het ook een reis naar een andere dimensie, waarin ik niet thuis ben. Soms ben ik bang dat dit voor hen de andere kant op, naar mij toe, ook zo is. Af en toe, als ze met zijn tweeën boven zitten en ik in mijn stoel voor het raam een slecht moment heb, vraag ik me af wat ik ze dan te bieden heb. Dan lummelen ze wat door het huis, Netflix en YouTube en Uitzending Gemist als hun vriend. Geen zin in dit. Geen zin in dat. Geen vriendin om even heen te fietsen.
Zijn jullie oké? – Ja hoor. *Oogrol*.
Wat gaat er om in die hoofden? Voelt mijn huis als hun Siberië? En wat moet ik dan doen? WAT MOET IK DOEN?! Kijk, ik kan mezelf die vragen wel stellen, antwoorden krijg je toch niet van pubers, nooit! Niet rechtstreeks tenminste. Het is informatie schrapen en dan puzzelen en dan is het maar de vraag of je een beetje in de buurt van iets van een waarheid komt.
Een brokje van die informatie kwam laatst, toen mijn jongste vroeg of ze een keer een weekend extra bij mij mocht zijn, omdat ze me vaak zo miste. ‘Ik heb het al aan mama gevraagd en die vindt het goed!’ Na wat heen en weer geapp met haar moeder ging op donderdag de kogel door de kerk: ‘Jij bent dit weekend bij mij lieverd,’ appte ik. ‘Oh leuk,’ was het antwoord. ‘Mag ik dan zaterdag bij N. logeren?’ N. woont in dezelfde straat als haar moeder. Ik moest er van zuchten. ‘Ja wat?’ zei mijn jongste. Haar zus viel haar bij. Ze waren hoogst verbaasd.
Toen daagde me iets van een eventuele waarheid. Ik realiseerde me dat zij die twee werelden dus helemaal niet als twee werelden ervaren. Het is voor hen één wereld, maar wel een waarin hun vader gewoon wat vaker door die tunnel heen en weer rijdt.
