En daar sta ik dan, samen met mijn puberdochter, in een telefoonwinkel waar de verkoper kalm uitlegt dat de telefoon die slechts drie uur geleden gekocht is, niet zonder meer kan worden teruggenomen.
De telefoon van de puber is stuk
Het ‘zonder problemen binnen 31 dagen retourneren’ waarmee de winkel adverteert, blijkt in praktijk toch iets lastiger dan gedacht, want tja, dat retourneren lukt wel, maar daarna moet er eerst door de technische dienst worden vastgesteld of dit toestel in de drie uur buiten de winkel niet verkeerd gebruikt is en door onze schuld defect is geraakt. Daarvoor moet de telefoon eerst letterlijk naar Groningen worden gestuurd, naar het hoofdkantoor, en daar zullen ze na ongeveer drie werkdagen, wat met een weekend ertussen dus op 5 dagen kan uitkomen, het geld terugstorten.
De verkoper vindt het zichtbaar sneu, maar kan het systeem niet veranderen. Al met al zal het uiteindelijk wel goed komen (de telefoon is niet gebruikt, dus kan ook niet verkeerd gebruikt zijn) maar het puberbrein van mijn dochter is in paniek.
Op zoek naar nieuwe telefoon
Dat begon al een krappe week geleden, toen haar telefoon het een beetje begon te begeven. Ze had net nog in een zuinige bui besloten dat hij, dik 2,5 jaar oud, nog best een tijdje meekon, toen hij opeens raar begon te doen. Toch maar het banksaldo bekijken en voorzichtig gaan rondkijken voor een nieuwe. Er werd getwijfeld tussen de telefoon van 3 pubermaandsalarissen of die felbegeerde van 5 pubermaandsalarissen, maar veel twijfeltijd werd haar niet gegund. Na een kort ziekbed van slechts 4 dagen, waarin elke dag nog meer vitale functies van de telefoon uitvielen, overleed de telefoon definitief toen ook het opladen niet meer wilde lukken. Tijd voor rouw was er niet en met gelukkig een studievrije middag, kon er, na nog wat langer dubben, op de terugweg uit school meteen een nieuwe gehaald worden. Het werd de ‘verstandige’ keuze, die van drie maandsalarissen.
Nieuwe telefoon meteen stuk
Bij thuiskomst bleek het ding echter geen enkel teken van leven te geven, en ook de oplader kon hem niet tot leven brengen. Dood uit de doos dus. Dochterlief in tranen, en in paniek, en dus snel terug naar de winkel. Zo snel terugbrengen zou geen enkel probleem zijn, leek me. Die wordt ter plekke omgeruild voor een werkend exemplaar en we staan met 5 minuten weer buiten. Vooralsnog geen echte reden tot paniek dus.
Nachtmerrie wordt werkelijkheid
Totdat de verkoper de werkwijze uitlegt. Geen nieuwe telefoon, geen geld terug, maar in plaats daarvan 3 werkdagen op haar geld wachten, met het weekend ertussen waarschijnlijk 5 dagen. Mijn dochters nachtmerrie wordt werkelijkheid, haar paniek blijkt terecht. Nu heeft ze dus nog steeds niks, geen telefoon, en ook geen geld meer. En dat wordt nu dus minimaal 3 dagen niks, waarschijnlijk zelfs 5 dagen niks. We kunnen nu wel alvast een nieuwe aanschaffen, legt de verkoper vriendelijk uit, maar die moet dan wel opnieuw afgerekend worden.
Niet zomaar een nieuw exemplaar
Het systeem blijkt niet onderhandelbaar, en duidelijk niet berekend op pubers die net hun hele vermogen hebben neergeteld voor die felbegeerde telefoon en die geen dag, wat zeg ik, geen minuut, zonder die telefoon kunnen. Pubers die om dat alles op te lossen niet zomaar opnieuw een bedrag van een paar pubermaandsalarissen uit de hoge hoed kunnen toveren. Ondertussen worden haar gegevens, inclusief haar telefoonnummer, genoteerd. Dat heeft weinig zin, lijkt me, dus ik gooi die van mij er even achteraan. Net als ik besluit dat geld dan toch maar even van mijn spaarrekening af te halen (hoe deden we dat vroeger toch zonder internetbankieren op de telefoon bij de hand) blijkt het blijkbaar nu echt vervloekte apparaat daar ook niet meer op voorraad.
Hoe doen pubers dat zonder telefoon?
Terug naar huis dus, met de trein, waarvoor je nu opeens op een bord moet kijken hoe laat de trein vertrekt en vanaf welk perron, maar hoe zoek je dan je overstap uit? De ov-app wordt snel op mijn telefoon geïnstalleerd (want dit werkt niet). Er komt een frummeltje uit de binnenzak met het telefoonnummer van haar beste vriendin. Of ze even mijn telefoon kan lenen, want die moet ze even bellen dat we nog onderweg en dus later zijn.
Opties
Daarna bespreken we onze opties. Morgen samen kijken of we ergens anders alsnog die gewenste telefoon in de gewenste kleur kunnen vinden? Hoe laat moet ze morgen op school zijn? Tja, dat weet ze niet precies, want dat bekijkt ze altijd op haar telefoon. Ze weet wel dat ze morgen op school een afspraak met wat klasgenoten heeft voor een teamopdracht. En die zou ze kunnen bellen of dat … oh, nee… de telefoon doet het niet, en die nummers zitten alleen in haar telefoon. Haar wekker trouwens ook, dus hebben we nog ergens een ouderwets exemplaar in huis? Ik grap nog iets met dat ik mijn hele middelbare schooltijd en studententijd heb overleefd zonder mobiel, inclusief het reizen met het ov. Met die opmerking scoor ik geen punten. Morgen zonder telefoon en dus zonder Spotify naar school? Weet ik wel hoelang ze in die trein en bus zit op een dag?
Met de ziel onder haar arm vertrekt mijn dochter naar haar vriendin. De oude telefoon mee. Tegen beter weten in hoopt ze dat als ze hem nu aan de oplader legt, hij het misschien toch weer even gaat doen.
Moeders helpen altijd
Ik besluit vanaf huis maar een belronde te doen, en hoera, een winkel niet eens zo ver van huis met koopavond heeft nog een exemplaar in de begeerde kleur. Ik haal hem op, check voor de zekerheid al in de winkel of deze wel leeft, schiet hem voor haar voor, en rijd snel naar huis. Even later komt mijn dochter thuis, wordt de cloud-kopie (nog net op tijd kunnen maken) op de nieuwe telefoon gezet, en zit er een tevreden puber naast me op de bank. De vloek op de nieuwe telefoon is opgeheven, het leven kan weer verder. Al moeten we nog wel wachten op ons geld.
