De school van de zoon van Martine maakt een einde aan de discussie of de telefoon nou wel of niet in de klas mag. De oplossing? Een soort schoenenzak: telefoontas geheten. Nu nog een oplossing voor thuis.
Die k*t-telefoons, thuis hebben we er allemaal oorlog over. Zelfs al die verstandige gymnasiumouders op de school van mijn zoon blijken eeuwige discussies te voeren over de telefoon wel of niet tijdens het huiswerk maken en wel of niet in bed. De mentor legde het nog maar eens een keertje uit. Iedere vijf minuten gestoord worden door een WhatsApp is niet goed voor de concentratie en in bed naar de smartphone koekeloeren niet goed voor de nachtrust. Want je hersenen hebben de tijd nodig om in een flow te komen én door het blauwe licht slapen ze niet heel goed.
Ook in de klas was er continu discussie over de telefoon. Sommige leraren vonden dat kinderen hem wel bij zich mochten houden, want in sommige lessen is zo’n apparaat wel handig. Als rekenmachine, encyclopedie of dagblad. Anderen vonden dat je hem moest inleveren bij de ingang. Want pubers zitten, als je even niet kijkt en zelfs als het niet mag àltijd met hun neus in hun telefoon. Dat leverde problemen op, want sommige kinderen waren dan bang dat het ding stuk ging of kwijt raakte. En wie was dan verantwoordelijk?
Sinds dit jaar hangt er in de school voorin iedere klas een telefoontas, met kleine zakjes waar de kinderen voor iedere les hun telefoon deponeren: uit of op stil. Het ding lijkt nog het meeste op de schoenenzak die mijn oma aan de binnenkant van haar linnenkast had hangen. De zakjes zijn genummerd, ieder kind heeft een eigen nummer voor zijn eigen telefoon, dus je kunt hem altijd terugvinden. Heel makkelijke regel, net als je jas ophangen en je boeken meenemen. Doe je het niet: dan straf. En is die telefoon nodig om iets op te zoeken? Je kunt hem dan -uiteraard met toestemming van de leraar- pakken.
Natuurlijk moest er een hele disclaimer bij voor het reglement van de school, waarin dingen staan dat de school niet verantwoordelijk is voor beschadiging. Want veel pubers laten nou eenmaal vaak dingen uit hun poten vallen, zelfs als ze iets heel simpels moeten doen als een telefoon in een zakje deponeren. Maar de mentor vond het vooral een opluchting dat er nu gewoon een eenduidige regel is. En, handige bijvangst: als een zakje leeg is, dan is er een leerling absent of hij heeft zijn telefoon nog in zijn zak. Alleen, dat ‘uit en op stil’ gaat niet altijd helemaal goed.
Probleem op school opgelost, maar hoe gaat dat thuis dan? Daar bleek toch veel verborgen leed onder ouders. De een merkt op dat de puber de telefoon beslist nodig vindt om in de tussentijd te overleggen. De ander zegt dat ‘ze ’s avonds wel heel lang doorgaan’ met WhatsApp. Maar de telefoon inleveren voor het naar bed gaan, net als op school, geen denken aan. De puber heeft hem namelijk nodig als wekker. We kunnen ons de discussies levendig voorstellen, want wij voeren ze ook ongeveer dagelijks.
‘Dan koop je toch een wekker bij de Hema’, zei een van de ouders. “Maar dat vinden ze een vervelend geluid.” Soms is er geen speld tussen te krijgen.
