Ik duw mijn pubers het bericht dat je bijziend kunt worden door te veel op een scherm te kijken onder hun neus: ‘steeds meer kinderen worden bijziend en dreigen in toekomst slechtziend of zelfs praktisch blind te worden’, aldus nos.nl. En wat hebben ze daar op te zeggen?
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Puber 1 reageert met zijn kenmerkende sarcasme: ‘En je laat dit bericht op een scherm zien, lekker slim, mam.’ Puber twee reageert met haar kenmerkende blijmoedigheid: ‘Zo erg is het heus niet, en zo vaak zitten we echt niet achter dat scherm. Ik kan alles nog gewoon goed zien hè.’
Maar zo snel laat ik me niet wegzetten. Wie niet lezen wil, moet maar horen. en dus lees ik hardop het nieuwsbericht voor:
‘Steeds meer kinderen worden bijziend en dreigen in toekomst slechtziend of zelfs praktisch blind te worden. Daarvoor waarschuwt Caroline Klaver, hoogleraar oogheelkunde aan het Rotterdamse Erasmus Medisch Centrum’ Kinderen lopen het risico doordat ze weinig buitenspelen en de hele dag achter een telefoon, tablet of boek zitten. Door het vele dichtbij kijken kan de oogbol, die normaal rond is, op termijn ovaal worden en kunnen cellen die licht moeten opvangen achter in het oog beschadigd raken.’
Nou, ze vinden er eigenlijk niet zo veel van als ze mij afwachtend zien kijken. En met dat getuur op een scherm valt het heus wel mee. Want zo vaak kijken ze echt niet. Dan moeten we hun uren even tellen stel ik voor. Overdag op school hebben ze alleen hun telefoon in de pauzes, en als ze in de bus zitten. Maar, roepen ze beiden meteen ter verdediging, dan zijn ze ook met hun vrienden en kijken helemaal niet op hun telefoon. Oké dan, voordeel van de twijfel, we tellen alleen de uren dat ze thuis zijn. Gemiddeld een uur huiswerk dat vaak op de laptop moet worden gemaakt, twee uur gamen (de een) en twee uur YouTuben (de ander) en dan schuiven ze nog voor de televisie, dat toch ook wel op een uur aankomt. Toch vier uur per dag, minimaal. En in het weekend schieten die uren echt wel door het plafond. Dat is best veel.
Ondertussen lees ik in het NOS-artikel dat die beschadigde ogen een onomkeerbaar proces zijn. Want volgens de hoogleraar is tegen het verlies van lichtgevoelige cellen niets te doen. En dan word je dus slechtziend. Exacte cijfers zijn er niet, maar het Oogfonds houdt het erop dat inmiddels de helft van de twintigplussers bijziend is. Ik vind het nogal wat, maar mijn pubers halen hun schouders op. Willen ze dan een bril? Wat als ze straks niets meer zien? Weten ze wel hoe ernstig dit is? Om van hun hysterische moeder af te komen vragen ze braaf of er in het artikel ook staat wat je kunt doen om het tegen te gaan. Welnu, er is door oogartsen een 20-20-2-richtlijn bedacht:
20 minuten max op een telefoon, tablet of in boek (want ook van lang in een boek turen word je bijziend!) kijken
20 seconden pauze
2 uur per dag naar buiten
Mijn pubers voelen meteen wat voor die 20-20-regel, want dat betekent dat ze na 20 minuten huiswerk ook verplicht pauze moeten houden. ‘Chill’, roepen ze in koor. Maar die 2 uur per dag naar buiten….hoe kunnen ze dat doen als ze een hele dag op school zitten? En daarna thuis huiswerk moeten maken. En in het donker niet meer op straat mogen rondhangen. ‘Mam, dat red jij niet eens’, zeggen ze eensgezind. Tja, ze hebben een punt. Want twee uur buiten is best wel lang. En ik ben graag buiten en zo, maar 120 minuten? Wie heeft er zo lang pauze op een werkdag? Of kun je ie uren ook opsparen en in het weekend een wandeling van 6 uur maken?
Maar toch. De hoogleraar pleit toch echt voor meer naar buiten: ‘Het buitenlicht is belangrijk, omdat buiten in het oog de stof dopamine wordt aangemaakt, die ervoor zorgt dat het oog rond blijft en de cellen intact.’ Zij vindt ook dat er onder schooltijd een uur buiten moet worden gespeeld. Ik vraag me af of zij, en die andere oogartsen die dit bedacht hebben, zo’n richtlijn ook testen. Lopen ze zelf ook twee uur per dag buiten om hun ogen te ‘redden’? Hebben ze enig idee of dit überhaupt haalbaar is? Een uur pauze? Twee uur per dag buiten spelen? Hebben ze zelf pubers? Want dat maakt dat je zo’n richtlijn meteen bijstelt. Want een puber bonjour je niet even 1, 2, 3 naar buiten. Ik ben al blij als ze op schooldagen aan een half uur buitenlucht komen.
Voor alle duidelijkheid: ik ben voor minder schermtijd en gezonde ogen. Dus stel ik mijn pubers voor dat we in het weekend gaan wandelen om zo aan die dopamine en ronde ogen te komen. Mijn pubers stellen voor om dat niet te doen. Ze kijken wel naar buiten om dat licht op te vangen. Wie gaat er nu twee uur buiten lopen? In dit weer? Dat dachten ze dus niet. Ik voorzie nog een lange weg van oogartsen, en puberouders, en de strijd tegen bijziendheid.
