Onze pubers zijn niet altijd even mededeelzaam over wat ze meemaken op school. Vinden we best jammer. Gelukkig meldde Merel Brands* zich bij ons. Ze wil wel vertellen wat het is om je hele werkdag tussen pubers te zitten en schreef op wat ze meemaakt. Bijvoorbeeld over de coming-out van een van haar leerlingen.
H3C begon dit schooljaar met 31 leerlingen. 17 meisjes en 15 jongens. Leuke klas, de meesten kennen elkaar al sinds de brugklas, of van daarvoor. Er zitten twee afstromers van het Atheneum in, een opstromer van de mavo en er is een zittenblijver, Johan. Johan voetbalt en school komt ergens onderaan zijn lijstje. Er zijn verschillende nationaliteiten in de klas: Turks, Syrisch, Marokkaans. Het grootste deel is van Nederlandse komaf.
Melissa is Sander geworden
Nu, een paar weken na de kerstvakantie, zijn er nog steeds 31 leerlingen in deze drie Havo klas. Maar de samenstelling is iets veranderd. Melissa is Sander geworden. Aan het begin van het schooljaar kwamen Sanders ouders bij mij op gesprek, samen met – toen nog – Melissa. “Mevrouw, “zei ze, “dit jaar word ik een jongen”. Nu is LGHTBI heel erg in het nieuws, en weet ik dat veel van deze mensen Instagram accounts hebben die ook door een heleboel pubers gevolgd worden. Bij de NS wordt niet meer gezegd: “Dames en heren”, maar “beste reizigers”. Het wordt zo langzamerhand in Nederland de normaalste zaak van de wereld.
Hormoontherapie
Ik keek naar de ouders van Melissa. Zij keken terug. “Oké,” zei ik, “en hoe gaat dat dan?” “Nou,” zei Melissa, “ik draag natuurlijk al ‘jongenskleding’, en ik voelde me altijd al een jongen, en mijn haar is nog niet kort, maar ik weet ook niet of ik dat wil, kort haar.” “En weten kinderen uit de klas dat je hiermee bezig bent?” “Ja,” zei ze, “de meesten wel. En ze reageren wel oké. Sowieso mijn vriendinnen.” “Maar ik vind het wel spannend als de hele klas het weet. Maar het moet wel, want ik ben al gestart met de hormoontherapie”. De ouders van Melissa informeerden me samen met Melissa over het medische traject dat ze in zou gaan, en dat ze soms wel last zou kunnen krijgen van de hormoonbehandeling. Nu moesten we alleen nog een plan maken over hoe de klas geïnformeerd zou worden. Meer gesprekken volgden, de lijn met thuis was kort.
LGHTBI
De week voor de kerstvakantie hield Melissa een presentatie voor haar klas tijdens het mentoruur. Over wat LGHTBI is, en wat het voor haar betekent. Dat ze het nu nog niet zo erg vindt als ze met ‘zij’ aangesproken wordt, maar dat iedereen dat over een tijdje niet meer moet doen. Want ze wordt steeds meer een ‘hij’. Ademloos luisterden haar klasgenoten naar Melissa. Vragen werden gesteld. Wat haar ouders ervan vonden, of ze haar vriendinnen nu in de steek ging laten, wanneer ze een piemel zou krijgen? En hoe ging ze dan heten? Dappere Melissa beantwoordde alle vragen geduldig. Na haar presentatie kreeg Melissa de nodige ‘hugs’ en gingen alle kinderen druk met elkaar in gesprek. De bel ging, ik pakte mijn spullen. “Melissa! Ehh, Sander!” riep Johan. “Kom, mee voetballen in de pauze!” Melissa lachte naar hem. “Nee, dank je wel. Daar hou ik nog steeds niet van. Maar mag ik wel komen kijken met mijn vriendinnen?”