Voorlezen lijkt misschien een afgesloten hoofdstuk als je kinderen pubers zijn, maar dat hoeft niet. Pubers vinden het stiekem best leuk om zo nu en dan onderuit op de bank te hangen en voorgelezen te worden.
Een van de leukste dingen om met mijn kinderen te doen toen ze klein waren vond ik voorlezen. Naast elkaar zitten, die kleine lichaampjes dicht tegen me aan, hun ademhaling voelbaar op mijn huid. Elke avond doken we in de avonturen die zich openbaarden in de boeken die we lazen. En vaak pakten we het boek de volgende ochtend er weer bij om verder te lezen. Of het wéér te lezen.
Intiem moment
Sommige verhalen verveelden nooit. Voor mijn kinderen kon ik niet vaak genoeg Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft voorlezen en later werd Pluk van de Petteflet hun all time favorite. Ik trok op mijn beurt de sprookjes van Grimm vaak uit de kast. Op vakantie las ik voor in de auto, als ze ziek waren liggend naast hen op de bank en op zondagochtend in alle stilte bij ons in het grote bed. Zelfs toen ze al lang al zelf konden lezen kropen we nog bij elkaar met een boek op mijn schoot. Het waren misschien wel de meeste intieme momenten met mijn kinderen. Met z’n drieën zaten we in ons eigen universum, waar mijn stem samenvloeide met hun hartslag.
Maar hoe zeer ik dat lezen met hen mooi en bijzonder vond om te doen, het hield geen stand. Want op een gegeven moment wilden ze gewoon zelf lezen. Eerst haakte de oudste af, een jaar later de jongste. Heel soms probeerde ik ze nog over te halen en zwaaide met een boek voor hun neus, maar ze hadden geen tijd en geen zin.
Lessen uit een boekje
Toen de oudste in de brugklas zat en de puberteit zijn lichaam inschoot en het leven behoorlijk verwarrend was, ben ik op een avond weer gaan voorlezen. Naar mijn goedbedoelde adviezen wilde hij niet luisteren, maar wellicht kon ik die levenslessen ook op een andere manier overbrengen. Het boek Het verlangen van de egel van Toon Tellengen gaat over een egel die eenzaam is en hunkert naar onverwacht bezoek, maar zelf geen dieren durft uit te nodigen. In het kort gaat het boekje over volwassen zijn en hoe je omgaat met verschillende soorten mensen. Daar zou mijn pubers wel iets aan kunnen hebben.
De eerste avond vond hij het zó stom, wie werd er nu voorgelezen? Hij ging mooi niet luisteren. Maar ik ging naast zijn bed zitten en las voor. Voordeel is dat de hoofdstukken redelijk kort zijn, dus tegen de tijd dat hij in protest wilde schieten, was ik al klaar met lezen. Hoe verder we in het boek kwamen, hoe minder protest er kwam. Eigenlijk vond hij het wel leuk om even een paar minuten met mij alleen te zijn. En ik vond het heerlijk. Ik zat naast zijn bed en las extra langzaam voor zodat ik ons voorleesmoment eens goed kon koesteren.
Groter groeien
Wat ik hoopte dat er zou gebeuren, gebeurde ook. Hij begreep als geen ander de symboliek van het verhaal en na een maand, toen het boek uit was, leek hij de wereld een klein beetje beter te snappen. Vol enthousiasme pakte ik een ander boek, maar de magie was verdwenen. Hij was er klaar mee. Gelukkig wilde mijn jongste puber ook voorgelezen worden zodat ik ook nog een volle maand lang naast haar bed zat. En eveneens voluit genoot van die momenten met haar.
Twee jaar later, toen de jongste naar de brugklas ging en zich een soortgelijk proces voltrok, pakte ik weer een boek van Toon erbij. Dit keer Het lot van de kikker dat in de kern gaat over dat groter groeien pijn doet. Ook deze keer verlichte het boek mijn puber die na het lezen de wereld een beetje meer leek te begrijpen.
Het voorlezen werd daarna minder enthousiast ontvangen. Appen, facetimen, gamen; mijn pubers hadden het veel te druk om in hun vrije tijd naast hun moeder, die een boek op schoot had nota bene, te gaan zitten. En ach, wat miste ik het. Maar, zo heb ik ontdekt, met een beetje omkopen willen ze echt nog wel meewerken. Want als zij een bak ijs mogen leeglepelen of stroopwafels in hun thee mogen dopen, willen ze best een paar minuten naar hun moeder luisteren. En dus heb ik een collectie korte verhalen aangelegd die ik zo nu en dan de ether inslinger. En eenmaal bezig vinden ze het stiekem ook heel leuk en knus, zolang het maar niet té lang duurt, natuurlijk.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
