Misschien heb je hem al gezien, of erover gehoord: de film Sorry we missed you van de Britse regisseur Ken Loach. Die gaat over een pakketbezorger en bejaardenverzorgster die klem komen te zitten in de huidige arbeidsverhoudingen.
Ze steken zich diep in de schulden om een bestelwagen te kopen, zodat hij in een moordend tempo zijn pakjes kan bezorgen om zijn bullebak van een baas te vriend te houden. Zij is superlief voor de oudjes voor wie ze zorgt, maar kan het tempo en de administratie die daarbij hoort niet meer bijbenen.
En dan hebben ze nog twee pubers: een jongen van zestien die spijbelt van school en een meisje van elf dat alles wil goedmaken. Je ziet in de film die twee kinderen allebei in de knel komen door de stress van de ouders die tenauwernood het hoofd boven water kunnen houden. Daarvan kun je niemand de schuld geven, in ieder geval niemand van het gezin. Want uiteindelijk is iedereen ten einde raad. En als je wel een zondebok zou moeten zoeken, dan misschien het personeel uitknijpende grootkapitaal.
De les die ik eruit heb getrokken is dat pubers je weliswaar niet in de buurt willen hebben, maar ontredderd raken als je er niet bent. Al gaat het maar om wissewasjes als het zoeken naar OV-kaarten, het vinden van twee dezelfde sokken en huiswerkbegeleiding.
Ga zien die film, hij is nu nog in de bioscoop.
