Feest! Vandaag mag iedereen die geslaagd is, de vlag uithangen. Martine geniet met volle teugen mee, en huilt mee met alle moeders die een traantje wegpinkten bij de grote stap die hun kinderen hebben gemaakt.
Wát een feest vandaag. Mijn tijdlijn staat vol met vlaggen, tasen en wimpels. Neven, buurjongens en -meiden, zonen en dochters van vriendinnen (sommigen zelfs dubbel); allemaal blije examenkandidaten.
,,Ben je blij?”, vroeg ik een van mijn buurvrouwen. Ze keek me aan. ,,Ik ben eigenlijk heel opgelucht. En dat slaat nergens op.” Inderdaad was niet eens spannend dat het spannend was óf haar zoon het zou halen. Hij had klinkende cijfers, appeltje-eitje. Eén zes had-ie. Voor Duits. En terwijl ze het zat te vertellen schoot ze vol. ,,Stom he”, zei ze toen ze haar tranen droogde. Ik zei dat het er ook bij hoort, dat je moet huilen als je kind zijn eindexamen haalt. Net als de slingers, de vlag, de taart en het examenfeest. Zelfs als dat feest virtueel is, of op anderhalve meter afstand.
Huilen
Ik moest er ook een beetje van huilen. Want ik ben heel erg vóór huilende ouders van wie hun kinderen het eindexamen heeft gehaald. Het klinkt cliché, maar het is toch wel de kroon op het werk van je opvoeding. Want je hebt je kind toch maar door die middelbare school heen gesleept. Ik vind dat een prestatie van jewelste, zeker nu ik merk dat dat niet altijd van een leien dakje gaat. Want iedereen weet: pubers vinden school niet per se een feest. En dat er niet echt een afsluiting was, zoals in alle voorgaande jaren, dat maakt eigenlijk alleen maar emotioneler.
Ondraaglijke spanning
Om die reden ben ook heel erg vóór het eindexamen. Ja, ook voor de bijna ondraaglijke spanning die kinderen hebben als ze het examen moeten maken. En ook voor de verschrikkelijke tijd van wachten tussen het afnemen van de examens en de uiteindelijke uitslag. Maar zonder dat geen ontlading en geen feest.
Na twee jaar corona waarin het afsluiten van de middelbare school zonder examens gebeurde, gaan er steeds meer stemmen op om dat vermaledijde examen maar helemaal af te schaffen, vanwege de stress en vanwege de momentopname. En dat zo’n papiertje natuurlijk helemaal niks zegt over of je deugt als mens of niet.
Drempel over
Allemaal waar. Maar laten we het vooral wél in ere houden. Het is een prachtige rite de passage. Een drempel naar de volwassenheid die je over moet. Een hobbel, is het. Best een grote ook. Maar laten we die vooral ook al niet wegpoetsen, omdat we denken dat het anders te moeilijk is voor onze kinderen,
Iedereen die je het vraagt, heeft herinneringen aan zijn eindexamen. Aan waar je was toen je de uitslag hoorde, wat je cadeau was en dat je moeder moest huilen- (de mijne zéker. Om die reden ben ik ervoor om van het eindexamen cultureel erfgoed te maken. Met de vlag, de tas, de taart en inclusief huilende ouders
Dus, voor iedereen met een eindexamenkandidaat in huis: pink een traantje weg, drink een glas en schop vervolgens die prachtige pubers de wijde wereld in. Ik proost op jullie en ga ook keihard janken als die van mij hun examen halen.
