Sara betrapt ze zichzelf erop dat ze meer een vriendinnenmoeder dan een moedermoeder is, maar is dat wel een goed idee, vrienden zijn met je kind?
Ik groeide op in de jaren zeventig, toen de anti autoritaire opvoeding in de mode was. Ouders vonden dat je kinderen als gelijken moest behandelen, waar het vaak op neer kwam was dat de ouders vonden dat ze zich ook weer als kinderen mochten gedragen. En dus nooit hoefden in te grijpen. Kort door de bocht: dit leverde nogal wat kinderen met gedragsproblemen op, grenzeloos en een tikje asociaal. Niet hun schuld, ze wisten immers niet beter. Deze kinderen hadden er meer baat bij gehad als hun ouders ze uitlegden waarom je beter geen poep op de muren smeert of ‘Tering, wat goor’ zegt als er voor je is gekookt. Bij ouders die ze niet zelf laten bepalen hoe laat ze naar bed gaan en ook niet denken dat het okay is om volwassen problemen met hun 10-jarige te delen.
Mijn eigen jaren zeventig ouders hadden een redelijk goede balans gevonden: niet té vrij, maar wel met genoeg ruimte om mijzelf te kunnen zijn. De sfeer thuis was open en gezellig, maar er was ook een gezonde afstand. Sinds ik twaalf jaar geleden zelf moeder werd, probeer ik die manier van opvoeden na te streven. Ik herinner mij nog dat het mijn peuterdochter niet lukte om een puzzel te leggen, ze zuchtte eens diep en vloekte toen als een bouwvakker. Ik schrok, maar moest er stiekem ook om lachen, want ik hoorde mijzelf terug. Toch vond ik dat ik, als haar moeder moest leren dat je zoiets niet zegt, als kleuter. Toen ze wilde weten waarom ik dat woord wél mocht zeggen,was mijn niet pedagogisch verantwoorde antwoord: ‘Omdat ik al oud ben en jij nog een kind. Punt. Uit.’ Dat omgekeerde Calimero principe zet ik wel vaker in. ‘Ja, jij moet inderdaad nu naar bed omdat je 10 uur slaap nodig hebt. Ik mag nog opblijven.’ ‘Yeap. Het leven is inderdaad heel oneerlijk: ik mag wél naar It (ook al zou ik niet weten waarom) en jij niet, want het is een film voor kinderen boven de 16 jaar.’
BFF’s zijn met je kind lijkt leuk, maar het is ook best leuk als je soms eens een avond voor jezelf hebt. Het is nu eenmaal mijn taak om een aantal grenzen te stellen. Grenzen die zij vervolgens kan gaan uittesten, met haar beste vrienden. Kinderen hebben een gezonde dosis rebellie nodig om een eigen identiteit te vormen. Ze worden er uiteindelijk leukere volwassenen van.
Soms betrap ik mijzelf er toch wel op meer een vriendinnenmoeder dan een moedermoeder te zijn. Dat wijt ik deels aan het feit dat ik het sinds twee jaar part-time alleen doe. Het is nu eenmaal gezelliger om samen met mijn dochter op de bank te eten en Holland’s Next Top Model te kijken. En het schept een band om de slappe lach te krijgen om iets wat wij twee alleen leuk vinden, en ja, we mogen allebei soms te lang op onze telefoons staren.
Het leuke aan kinderen die groter worden is juist ook dat je langzaam meer volwassen zaken met elkaar kunt delen. Maar ik blijf degene die tegen haar moet zeggen dat ze op tijd thuis komt na voetbaltrainen, of van een feestje. Die haar tot vervelens toe aanspoort om haar best te doen op school. Die aan haar kop zeurt over de troep die ze maakt en nooit opruimt. En nee, ik hoef straks niet samen met mijn dochter een xtc pil te slikken op een festival of alle details over haar orgasme aan te horen. Want ik blijf haar moeder en zij mijn kind. Punt. Uit.
