De vijftienjarige zoon van alleenstaande moeder Kim kwam thuis met de boodschap dat hij zijn weelderige krullen wilde millimeteren. Moest ze daar nog iets van vinden? En niet onbelangrijk: moest zijn vader, haar ex, daar ook nog iets over zeggen? Ze twijfelde, overleg ik dit met hem, of niet?
Mijn zoon wilde het al een tijdje: zijn mooie, dikke krullenbos vervangen door coupe Prison Break. Goed, dan praat je erover, niet teveel want ja, het puberbrein is daar niet voor gemaakt, maar toch, even de pro’s en contra’s de revue laten passeren. Daar zit je dan, als moeder. Het is zijn hoofd, zijn haar. Hij is 15, beslist zelf over zijn kapsel. Zolang hij nog niet met een tattoo thuiskomt mag ik blij zijn, geloof ik (aanname gebaseerd op ervaringen van vriendinnen met puberzonen). En het gevoel, dat is mijn gevoel (oh, zijn mooie krullen, hij wordt een man etc etc) en niet het zijne. Dus vooral niet projecteren op de tere puberziel.
Wel ingewikkeld in deze: hoe communiceer je met je ex? En doe je dat? Ik blijf dat lastig vinden. In principe wil je openheid. Maar omdat het kind een eigen beslissing maakt, is het ineens anders. Ik snap het wel: het gaat nu over een kapsel. Maar wat als het over een tattoo gaat? Of over andere, nog veel grotere zaken? In de ideale wereld ga je om de tafel met zijn drietjes, bespreek je het en kom je eruit. Maar als het kind al besloten heeft en het leed (jouw perceptie!) is al geleden, hoe doe je het dan?
Er is wat angst: wat als ex het bij jou neerlegt? ‘Hoe kon je hem dit laten doen’ was wel een gedachte mij bezig hield. Dat relateert direct aan het feit dat de kinderen bij mij wonen en ex dus niet betrokken is bij de dagelijkse dag en de huis-tuin-en-keuken gesprekjes en momenten. Dus ook niet bij hair-gate. Ook niet bij de stress, ruzietjes, te blussen brandjes, vermoeidheid en het dagelijkse gedoe trouwens, maar dit terzijde.
Er is wat eenzaamheid: waarom kan ik dit nu niet even gemakkelijk bespreken? Ja, ik kan wel gaan bellen of appen, maar dan maak ik er direct een issue van van en dat is nou net wat ik niet wil. Maar even sparren over wat wel of niet en natuurlijk over mijn eigen gevoelens over die mooie haren zou best lekker zijn.
Er is wat onzekerheid: kan ik deze beslissing alleen nemen? Wacht even, er is geen beslissing. Ja, de beslissing van een kind dat toe is aan een nieuwe stap richting zelfstandigheid. Dat die stap gepaard gaat met het loslaten van zijn haar is symbolisch te noemen, maar meer ook niet. Kortom: mijn onzekerheid gaat over mijn veranderende rol als moeder. Best fijn om daar eens over te praten.
Laat ik even voorop stellen dat zijn haar top zit, dat we met zijn vieren bij de kapper om hem heen stonden te gillen. Dat hij het videostreamde en zijn vader en vrienden het live meemaakten, dat het dikke pret opleverde en dat alle bovenstaande gevoelens echt alleen bij mij hoorden en niet bij kind of ex (die super reageerde). Dus, wat heb ik hiervan geleerd?
Scheiden biedt een uitstekende kans op Zen. Ultiem loslaten van en leren omgaan met overheersende gevoelens en gedachten. Gedwongen en soms in sneltreinvaart, soms heel erg langzaam. Maar onweerlegbaar. Times, they are changing. Ik ook.
Meer lezen over het single ouderschap van Kim? Kijk op Single Parent Toolbox
