Martine was nogal somber gestemd over het lot van haar pubers gedurende de lockdown. Maar zo langzamerhand zit ze ook wat lichtpuntjes. Want er zijn redenen genoeg voor optimisme.
De héle dag opgescheept zitten met ouders, niet met je vrienden kunnen afspreken en de leuke uitjes, logeerpartijen en feestjes een voor een gecancelled zien worden. Mijn pubers hadden het er maar zwaar mee. Ik zag ze langzamerhand verpieteren in het blauwe licht van hun laptops waarop ik in het voorbijgaan de afgelopen weken nog meer van die bleke koppies zag. Ik werd er zelfs een beetje verdrietig van.
Zeker als ik mijn dochter iedere dag als een dood vogeltje op de bank zag hangen en op een gegeven moment van pure ellende aan ons ging vragen wat ze dán moest kijken op Netflix. Mijn zoon had ondertussen Ajax al ongeveer twintig keer kampioen gemaakt op Fifa.
Af en toe pakten we de auto en reden we naar de oma’s en opa en zwaaiden we naar ze. Hoe dol mijn kinderen ook zijn op hun grootouders, het zijn niet de uitjes die horen bij het uitslaan van vleugels, bij jong zijn. ‘Ik had nu in Londen moeten zitten’, mopperde mijn zoon toen we onderaan het balkon van het appartementencomplex als een dolle naar mijn ouders stonden te zwaaien.
Er het beste van maken
We maken er maar het beste van, is het commentaar van veel ouders die wij bij Tis Hier Geen Hotel tegenkomen. En wij dus ook. Zo ging mijn zoon, die echt nog geen pollepel kan vasthouden, aan de slag met het Bossche Bollen-pakket dat al een halfjaar in de kast lag. Hij blijkt ook te beschikken over een jaloersmakende hoeveelheid zelfdiscipline; hij is de enige die álle door onze bootcamptrainer gemaakte quarantainevideotrainingen heeft gevolgd.
Mijn dochter heeft -nu ze niet naar de toneelclub kan van school- heeft zich ingeschreven voor een cursus stem-acteren. En ze heeft zich met een onverstoorbaar fanatisme gestort op schoolwerk, omdat er nu ineens geen afleiding was in de vorm van vriendinnen en grappige opmerkingen van die 25 jongens waar ze mee in de klas zit.
Vaderlijke toespraak
De rector van de school van een van mijn kinderen had een video opgenomen, waarin hij niet alleen de leerlingen maar ook ons vaderlijk toesprak. Hij adviseerde ons ook af en toe rust te nemen. Wat door de pubers, maar ook door mij meteen ter harte werd genomen. Want als je thuiswerkt, blijft het risico groot dat je dag en nacht aan het beeldscherm vastgekleefd zit. We hadden ook lol om de huiswerkopdracht van onze dochter, die het Melkmeisje van Vermeer moest nadoen en had verzonnen dat het leuk was als ze dan een mondkapje op haar hoofd zou zetten.
Verder zijn de pubers -op een paar kleine uitbarstingen na- best gezellig. We kijken samen films, eten chips en spelen meeestal na het eten een potje Jenga, dat we in het begin van de lockdown hadden aangeschaft. En tot hun hilariteit verliest hun vader steeds.
Lichtpuntjes
En er komen steeds meer lichtpuntjes. Zoals de mail van de voetbalclub van mijn zoon, die gaat proberen ook voor de oudere teams een training in elkaar te zetten met 1,5 meter afstand. En natuurlijk dat -deo volente- onze kinderen straks weer naar school kunnen. Weliswaar is het voor ons maar drie weken nog, maar ze hebben dan zo wel de kans om met hun klas dit heel rare schooljaar af te sluiten.
Dit soort lichtpuntjes houden we dus maar in ons vizier. Zodat er uiteindelijk toch een uitweg komt uit het hele lockdown-gebeuren. Zeker voor onze kinderen, zodat hun wereld langzaam maar zeker weer een beetje groter kan worden.
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen.
Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden?
Hoe? Kijk hier!
