Nu het liefdesleven van pubers (en misschien ook wel dat van jezelf) zich voornamelijk afspeelt op WhatsApp, Snapchat en datingsites, is haast niet meer voor te stellen dat het vóór internet heel anders was. Zo datede je in de jaren 80 en 90.
–Liefdesbetuigingen kwamen per post, in een envelop met een postzegel. En als je een lover had ontmoet op de camping in Italië, dan kon het zo wéken smachten voor de brievenbus kosten voor je een teken van leven ontving.
-Om die reden kon je een lange-afstandsrelatie heel lang in stand houden.
-Je durfde bijna niet de deur uit, omdat er een jongen kon bellen en jij dan wilde opnemen voor je moeder dat deed. Of je irritante broertje.
-En als je toch even weg moest, dan hoopte je maar dat je moeder een briefje bij de telefoon legde. Je irritante broertje deed dat natuurlijk nooit.
-Caller ID, nooit van gehoord. Als er niemand thuis was, dan wist je ook nooit of zo’n jongen het überhaupt geprobeerd had.
-Je kon in het telefoonboek opzoeken waar die ene leuke jongen woonde, zodat je langs zijn huis kon fietsen.
-En je kon hem bellen, en als zijn moeder (of irritante zusje) opnam, weer heel snel ophangen.
-Gezien de eindeloos lange tijd dat het duurde voor een nummer was gedraaid met de grijze draaischijftelefoon, kon je je altijd nog bedenken.
-Een liefdespotentieeltje bleef bij je thuis nooit geheim, omdat je moeder dan ging vragen wie toch Harry was die had gebeld en vervolgens maar heel irritant bleef doorvragen over Harry.
-Of dat de crush op Harry om zeep werd geholpen omdat Harry nooit meer durfde terug te bellen omdat je vader een keertje had opgenomen.
-Als je een jongen echt leuk vond, dan schreef je in zijn agenda. En deed je er kusjes in, met lippenstift. Of je nam zijn schrift mee, zogenaamd om aantekeningen over te nemen. Maar natuurlijk schreef je er een mooie songtekst in, waarmee je subtiel (NOT) zijn liefde aan hem verklaarde.
-Als een jongen je mee uitvroeg, moest hij het ook echt aan je vragen. Hij kon zich er niet vanaf maken met een halfslachtig appje.
-En ook iemand versieren ging live: in het café of op de klassenavond. Je kon de poging niet eerst voorkoken met tekstberichtjes of foto’s.
-Liefdesverklaringen kwamen met briefjes, die werden doorgegeven in de klas. Zodat iedereen het al wist voor het object van liefde werd bereikt.
-En als je dat zelf niet durfde, dan liet je dat doen door een vriendin.
-Uitmaken van verkering kon ook prima per liefdespost. Want zeg nou zelf, dat is toch veel persoonlijker dan een appje?