Wat zou je tegen je 15-jarige ik willen zeggen? Toen Saskia tijdens een etentje deze vraag voorgeschoteld kreeg wist ze niet wat ze daarop nou moest antwoorden.
Ik vond het een interessante vraag die tijdens een etentje met vrienden ineens ter tafel kwam: wat zou je tegen je 15-jarige ik willen zeggen? Terwijl mijn tafelgenoten zonder enige terughoudendheid of gepeins de vraag beantwoorden, moest ik best wel lang nadenken. Wat zou ik tegen mezelf willen zeggen?
De meesten die met mij aan tafel zaten wilden hun jongere ik een hart onder de riem steken: maak je niet zo druk, het komt allemaal wel goed. Het komt allemaal wel goed, zou ik dat tegen mijn jongere ik willen zeggen? Had ik me als puber bovenmatig druk gemaakt? Had ik ergens spijt van zodat ik mezelf met terugwerkende kracht een waarschuwing kon influisteren: pas op! Was ik naïef, of misschien zelfs ijdel, omdat ik niet het gevoel had het leven dat ik tot nu toe had gehad niet goed was? Het komt goed, ik snapte best wat mijn tafelgenoten bedoelden, maar ik wilde nou niet meteen het leven van mijn jongere ik als iets dat niet goed was bestempelen.
Terug naar je vijftienjarige ik
Wat wil je tegen je vijftienjarige ik zeggen, die vraag liet me toch niet los. En popte bijna als vanzelfsprekend op toen ik een paar weken later een reünie had van mijn middelbare school. Als er ergens een plek is waar je terug wordt geslingerd naar je vijftiende levensjaar is dat een schoolgang waar rondgierende hormonen immer voelbaar zijn. De eerste twee jaar van mijn middelbare school waren min of meer in een waas en zonder noemenswaardige incidenten voorbij gegaan waarbij ik me met mijn spichtige lijf tussen al die, in mijn ogen, volwassen kinderen probeerde staande te houden.
Eenmaal in de derde klas, het jaar dat ik 15 werd, viel het leven in al zijn facetten ineens in mijn puberschoot. Zo maar, zonder dat ik daar om had gevraagd en zonder dat ik daar enige moeite voor had hoeven doen. Een aaneenschakeling van eerste keren; uitgaan, roken, seks, dronken worden, drong mijn leven binnen. Evenals gebroken harten, verrassende vriendschappen, boze ouders, slechte rapporten, stiekeme concertbezoekjes, en vervelende bijbaantjes. Nieuwe indrukken, nieuwe gevoelens; zonder dat ik het doorhad ontzegelde zich dag na dag het leven, míjn leven. En ik begroette het met open armen, ook toen die eerste keren geen eerste keren meer waren. Wat zou er toen goed moeten komen? Het was goed.
Onbevangen in het leven staan
In die gang, waar na dertig jaar eigenlijk niks was veranderd, voelde ik de gretigheid die ik als vijftienjarige had gehad. Zonder verwachtingen of bedenkingen trad ik dat wat zich voor mij openvouwde tegemoet. Natuurlijk twijfelde ik, en was ik onzeker. Maar dat weerhield me er niet van om me tamelijk onbevangen in nieuwe ervaringen en avonturen te storten. Waarbij euforie net zo vaak de boventoon voerde als tragedie.
Ik maakte me overigens daar niet druk om, ergens van binnen, op een diep onbewust niveau, begreep ik dat ik al die hoogte- en dieptepunten nodig had om te worden wie ik ben. Ik maakte me dan ook niet druk. Stel dat ik dat wel had gedaan, had ik dan dingen niet gedurfd? Anders gedaan? Andere keuzes gemaakt? Was ik in een existentiële crisis beland? Je weet het natuurlijk nooit, maar ik ben blij dat ik die onbevangenheid had, en kon hebben. Het is iets wat ik het meeste mis van mijn puberteit. Terwijl ik door mijn oude schoolgang liep was ik weer even vijftien. Ik keek naar mijn volwassen ik, die een stuk minder onbevangen in het leven staat. En bijna dagelijks mijmert of het allemaal wel goed komt. Met vooruitwerkende kracht fluister ik tegen haar dat het niet goed hoeft te komen, het ís goed.
(Dit artikel is VC (voor corona) geschreven)
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!