Oogappels, een nieuwe serie over pubers en ouderleed, was afgelopen donderdag op televisie. Na afloop had ik niet echt een ‘hoezee, dit is geweldig-gevoel’ over de serie. Het was het eigenlijk allemaal net niet.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik had hoge verwachtingen van de nieuwe serie Oogappels.
Want met pubers in huis is het fijn om naar een serie te kijken die gaat over de situatie waar je zelf in zit, toch? En met die kluwen pubers in mijn huis ging dit over mijn leven, toch? En keek ik uit naar het moment dat ik kon roepen: ‘Jaha, wat een feest der herkenning!’. Maar toen na drie kwartier de eindtune klonk had ik niks geroepen. En ook niet gelachen. En ook niet gedacht: grappig, zo gaat het hier thuis ook. Ik dacht eigenlijk helemaal niks.
Met waarschijnlijk in het achterhoofd het enorme succes van De Luizenmoeder kwam BNN VARA met Oogappels.
Want als een serie over basisschoolkinderen en hun ouders een hit wordt, dan kun je dat ook doortrekken naar pubers en hun ouders, zullen de makers ongetwijfeld hebben gedacht. Maar dan blijkt maar weer eens dat iets bedenken aan de keukentafel en het op een leuke, en zo je wilt dramatische, manier in een serie gieten nog best lastig is. Zoals het leven met pubers ook best lastig is omdat het weliswaar bijzonder leuk is, maar ook, of vooral, onvoorspelbaar is. En je er dus niet zomaar één, twee, drie een televisieformat op kunt loslaten.
Aan de acteurs van Oogappels ligt het niet.
Een hele groep bekende en ontzettend goede en getalenteerde acteurs, jong en oud, werden voor de serie opgeroepen. Maar op een of andere manier is het het net allemaal niet. De puberouders in de serie zijn eigenlijk te jong om geloofwaardig als puberouder over te komen, de pubers zelf zijn te oppervlakkig om echt overtuigend als puber over te komen en de situaties zijn te voor de hand liggend. De serie komt gewoon niet echt uit de verf. Het is een beetje gameverslaving, een beetje blowen, een beetje teleurstelling, een beetje gescheiden gezinnen en een beetje schelden. Maar iedereen weet: pubers doen niks een beetje. Die doen alles in de overtreffende trap. En dus is het leven met pubers ook in de overtreffende trap. Maar in deze serie kabbelt het allemaal braaf door elkaar.
Het is jammer dat de makers niet goed hebben gekeken naar en zich hebben ingeleefd in de wondere wereld van pubers. En hoe je daar als puberouder ongevraagd mee te maken krijgt, met alle leuke en minder leuke gevolgen van dien. De serie is eigenlijk een saaie opsomming van wat wordt gedacht dat de leefwereld van pubers en hun ouders zijn. Maar wij, degene die met die pubers in een huis wonen, weten wel beter. Het leven met pubers is soms mooi en soms intens, het is soms ingewikkeld en soms heel overzichtelijk en het is soms keihard lachen én soms gewoon een tranendal. Maar dat het nooit saai, kabbelend, voor de hand liggend of voorspelbaar is. En dat is de serie nu juist wel. Jammer.
Kijk en oordeel zelf: Oogappels.
