Ralph ging een vakantie boeken. Dat was jarenlang vrij eenvoudig: hij zocht iets uit wat hij zelf zag zitten en waar zijn dochters dan zonder de bestemming in twijfel te trekken mee naartoe zouden gaan. Maar zo werkt dat niet meer met pubers, want die duwen je gewoon hun eisenpakket onder je neus.
Of ik al een camping had uitgezocht voor de vakantie, wilde mijn oudste dochter ergens richting het voorjaar weten. Dat had ik nog niet, maar dat had ze ook niet verwacht, ze kent me langer dan vandaag. ‘Mooi,’ zei ze, en ze klapte met vlakke hand een papiertje op tafel. Een post-it, met daarop een rijtje woorden. ‘Dit is waar je voor mij rekening mee moet houden.’ Ik lachte verbaasd. ‘Nee,’ zei ze. ‘Ik meen het.’ En ik zag het. Ze meende het. De tijd dat ze met een blij gezicht, een zak snoep en een Tina-vakantieboek in de volgeladen auto stapte en wel zag waar ik haar heen reed, is definitief voorbij.
Lijstje maken
Op het lijstje stonden vier dingen: zonnig/warm, een zwembad met veel glijbanen (een streepje onder ‘veel’, een strand (mag ook aan meer of rivier zijn), en Zuid Frankrijk of verder weg (SPANJE!). ‘Heb je dit met je zus gemaakt?’ vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, dit is alleen nog maar mijn lijstje. Dus succes!’ En lachend liep ze de deur uit. Gelukkig wisten we allebei dat haar zus het allemaal al lang best vond. Die doet niet aan lijstjes.
Ik zuchtte, maar eigenlijk vond ik het wel prettig. Ze wilden een relaxte campingvakantie, en dat wilde ik ook. Als ik dat lijstje zag, hoefde ik niet elke dag met ze op shoppingtripjes en kon ik een stapel boeken meenemen. Dus vier klikken later had ik een huisje geboekt op een camping in de Ardèche die aan alle eisen voldeed.
Ook naar een boerderij
Nu was er nog maar één probleem. Een vriend van me had ons meegevraagd voor de tweede week. Zijn dochter is een vriendin van die twee van mij. Vorig jaar hadden we ook een week samen doorgebracht en hij had voor dit jaar een mooi boerderijtje in de Ardennen uitgezocht waar we met zijn allen voor weinig in konden. Prima foto’s, lekker makkelijk, dus dat was een snelle ‘ja’ van mij geworden. Dat moest ik alleen nog wel even aan mijn dochters vertellen.
De camping in de Ardeche werd door beiden met luid gejuich ontvangen. De vakantie met hun vriendin werd zelfs met iets luider gejuich ontvangen. Maar ja, pas daarna drong tot ze door dat die twee niet in een combi-pakket zaten. We gingen naar de Ardèche én de Ardennen. ‘De Ardennen?’ stamelde de oudste. ‘Maar… Maar dat is in Bélgië.’ Ze pakte haar eisenbriefje er bij en wapperde er verbaasd mee. Ze moest er gelukkig zelf ook om lachen, maar helemaal van harte was het niet.
Eisenbriefje
Ik vertelde over het huisje, dat er onwijs veel kamers waren, dat het in de natuur lag (‘Natúúr?!’) en dat het daar best vaak best redelijk weer was. Gelaten hoorden ze het aan. Pas toen ik vertelde dat het op een boerderij was (‘Een boerderij?! Met DIEREN?! Ieuw.’) was het alle hens aan dek en werd er weer gegoogeld. ‘Ieuw pap, in de recencies klaagt IEDEREEN over de vliegen.’
Dat was mijn cue om boodschappen te gaan doen. Ik dacht na over de boeken die ik ging lezen. De biertjes met mijn vriend. Ja, dit werd een topvakantie. Alleen jammer van het weer in België. En die vliegen op de boerderij. Ik bedacht dat ik het eisenbriefje mee moest nemen. Goed idee om dat aan die vriend te geven. Voor volgend jaar.
