Pubers aan de afwas: het duurt even voor je ze zover hebt, maar dan levert het toch ook veel op? Marlies – opgegroeid in de vaatwasserloze 80’s – heeft visoenen over de slappe lach en goede gesprekken tijdens de afwas. Even overweegt ze de nieuwe vaatwasser te cancellen.
Het is een buitengewoon slechte start van de maandagmorgen. Onze vaatwasser is zojuist doodverklaard door een monteur. Het apparaat is tot de nok toe volgestouwd met een walmende vaat die eruit ziet alsof er een nijlpaard overheen heeft gekotst. En dan staat óók ons aanrecht vol, want hé, gisteren was het nog weekend en hadden we een uitgebreid drank- en vreetgelag. En tjonge, zie die rij glazen: ik moet die kids toch eens vertellen dat ze niet voor elke slok een nieuwe hoeven te pakken.
Terwijl ik de puinhopen in onze keuken overzie, denk ik maar één ding: hoe gaan we onze pubers vertellen dat er de komende dagen een afwascorvee van kracht is? En wie gaat dit mens/puberonterende nieuws vertellen? Toezien op de naleving ervan? Er loopt een rilling over mijn rug als ik denk aan mogelijke reacties. Eén ding is zeker: ik houd mijn poot stijf, want én boodschappen doen én koken en dan ook nog afwassen vind ik te gortig (natuurlijk steekt ook mijn man de handen uit de mouwen, maar die is er vanavond toevallig niet). Die lieve hartelapjes komen er al zo makkelijk vanaf tegenwoordig, want met het in- en uitruimen van de vaatwasser hebben ze minimale bemoeienis. Af en toe laten ze de hond uit, en sinds ik las dat schurft weer voorkomt onder jongeren/twintigers, dwing ik ze vaker hun bed te verschonen. Verder hoeven ze niets te doen. Behalve hun broodtrommels vullen ’s morgens en hun vieze kleren in de wasmand gooien – dat laatste kunnen ze al amper aan. Tijd om ze wat orde en tucht bij te brengen.
Terwijl ik zelf tussen de bedrijven door die weekendvaat wegwerk, denk ik aan vroeger. Aan de vaatwasserloze eigthies waarin ik opgroeide. Aan de gesprekjes met mijn vader in onze keuken, terwijl we volledig op elkaar ingespeeld de glazen, borden, bestek en als laatste de vette pannen sopten en droogden. We lachten over alledaagse voorvallen, maar praatten ook over minder aangename zaken. Over schurende kwesties, of onzekerheden waar ik als puber mee zat. Lekker veilig om het erover te hebben terwijl ik intens focuste op een sliert spinazie die het bord weigerde te verlaten. Op andere momenten zetten we de muziek keihard en hadden we dansend en zingend de grootste lol. Soms was het minder gezellig, dan kreeg ik een preek. Bijvoorbeeld omdat ik ‘elke dag’ ‘uuuuuuren’ belde met mijn vriendinnen, die ik toch al de ganse dag had gezien? Dus waarom moest ik nu ’s avonds ook nog die huistelefoon bezet houden?
Hoe anders is dat nu. Mijn bloedjes hebben zélf een telefoon waaraan ze urenlang vastgeklonken zitten als ze de kans krijgen. Wanneer voeren we ooit die zo waardevolle gesprekjes, om een vinger aan de pols te houden in deze gecompliceerde pubertijden? Wanneer doen we aan melige buien, die o zo belangrijk zijn voor bonding? Zonder dat er een scherm bij betrokken is?
Daarom sta ik als een stralende Dreft-moeder na het avondeten te trappelen om de kindertjes gezellig aan het afwassen te zetten. Die eerste avond gaat het nog. De oudste wast gedwee alles af. Nog netjes ook, en zonder iets te breken. Op avond twee klinkt er een hels kabaal vanuit de keuken. Vader en dochter hebben nog net geen slaande ruzie en ik hoor diep verontwaardigde kreten als ‘Hoezo moet je warm water gebruiken!?’
Op avond drie sta ik alleen in de keuken te koekeloeren. De oudste heeft zich op het toilet verschanst – deze truc ken ik nog al te goed van vroeger (‘Ik kan er toch niks aan doen dat ik zo nodig moet?’). De jongste is gevlucht en bij een vriendje gaan eten waar de vaatwasser het wel doet. Ik vrees dat het iets langer gaat duren voor de Gouden Afwasmomenten komen in Huize Jansen. En morgenochtend komt de nieuwe vaatwasser al. Zal ik hem cancellen? Maar nee, één herinnering aan het afwassen op de camping vorig jaar – compleet met ruzies en gesneuveld glaswerk – en ik weet wat me te doen staat. Mét vaatwasser is er meer vrede in huis. En tijd, om gezellig een spelletje te doen bijvoorbeeld. Wéér zo’n steengoed eighties-idee van mezelf – mijn kinderen zien me al aankomen.
***
Voor de laatste loodjes tot de zomervakantie, bestel ons huiswerkhandboek
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
