Wat heerlijk al die pubers die zijn geslaagd en vlaggen die uithangen. Martine genoot met volle teugen mee en huilt mee met alle ouders die gisteren een traantje wegpinkten bij de grote stap die hun kinderen hadden gemaakt.
Wát een feest vandaag in mijn tijdlijn, waar de ene na de andere puber poseerde met vlag en big smile. En in de straat waar ik woon, waar twee buurjongens ook de tassen buiten gehangen. De buurvrouwen -hun moeders- hadden iedereen uitgenodigd. En taart gehaald die de examenkandidaten -heel puberaal- natúúrlijk niet netjes aansneden zoals het hoort maar in ongelijke vlakken. Er waren bubbels, schouderkloppen en enveloppen met geld. De twee feestvarkens zaten het maar uit, ondertussen op hun telefoons te checken waar het échte feest zou zijn. Dat was natuurlijk niet bij de buren.
Opluchting
‘Ben je blij?’ vroeg ik een van de buurvrouwen. Ze keek me aan. ‘Ik ben eigenlijk heel opgelucht. En dat slaat nergens op.’ Inderdaad was niet eens spannend dat het spannend was óf haar zoon het zou halen. Hij had klinkende cijfers, appeltje-eitje. Eén zes had-ie. Voor Duits. Slimme jongen dus. En terwijl ze het zat te vertellen schoot ze vol. ‘Stom hè’, zei ze toen ze haar tranen droogde. Ik zei dat het er ook bij hoort, dat je als ouder moet huilen als je kind zijn eindexamen haalt. Net als de slingers, de vlag, de taart en het examenfeest.
Huilen
Ik moest er ook een beetje van huilen. Want ik ben heel erg vóór huilende ouders van wie hun kinderen het eindexamen heeft gehaald. Het klinkt cliché, maar het is toch wel de kroon op het werk van je opvoeding. Want je hebt je kind toch maar door die middelbare school heen gesleept. Ik vind dat een prestatie van jewelste, zeker nu ik merk dat dat niet altijd van een leien dakje gaat. Want iedereen weet: pubers vinden school niet per se een feest.
Ondragelijk spanning
Om die reden ben ook heel erg vóór het eindexamen. Ja, ook voor de bijna ondraaglijke spanning die kinderen hebben als ze het examen moeten maken. En ook voor de verschrikkelijke tijd van wachten tussen het afnemen van de examens en de uiteindelijke uitslag. Maar zonder dat geen ontlading en geen feest. Er gaan stemmen op om het examen maar af te schaffen, vanwege de stress en vanwege de momentopname. En dat zo’n papiertje natuurlijk helemaal niks zegt over of je deugt als mens of niet.
Drempel over
Allemaal waar. Maar laten we het vooral wél in ere houden. Het is een prachtige rite de passage. Een drempel naar de volwassenheid die je over moet. Een hobbel, is het. Best een grote ook. Maar laten we die vooral ook al niet wegpoetsen, omdat we denken dat het anders te moeilijk is voor onze kinderen. Iedereen die je het vraagt, heeft herinneringen aan zijn eindexamen. Aan waar je was toen je de uitslag hoorde, wat je cadeau was en dat je moeder, of vader, moest huilen, de mijne zéker. Om die reden ben ik ervoor om van het eindexamen cultureel erfgoed te maken. Met de vlag, de tas, de taart en inclusief de huilende ouders.
Dus lieve moeders en vaders, pink een traantje weg, drink een glas en schop vervolgens die kinderen de wijde wereld in. Ik proost op jullie en ga ook keihard janken als die van mij hun examen halen.
***