Deze week was het de Week van de Eenzaamheid. De altijd zo relaxte zoon van Marloes gaf aan zich af en toe heel alleen te voelen. Marloes had de neiging het voor hem op te lossen. Maar ze deed het toch niet
Ik wil niet opscheppen, maar mijn vijftienjarige is een fijn kind. Gaat lekker op school, kan aardig voetballen en ziet er goed uit. Af en toe gooit hij z’n kont tegen de krib, en zijn kamer is een chaos. Maar dat hoort erbij. Voor een puber is hij verder behoorlijk low maintenance. Ook in zijn sociale leven. Hij heeft een paar goede vrienden waar hij in de pauze mee hangt en een buurjongen die hier af en toe films komt kijken en dan grote hoeveelheden pizza naar binnen werkt.
Af en toe kijk ik wel met een scheef oog naar zijn collega-pubers die wel allerlei feestjes aflopen, in het park hangen en op school allerlei toffe activiteiten ondernemen. Maar mijn zoon is nou eenmaal niet zo’n sociaal dier. Nooit geweest. Die zit liever thuis op zijn kamer met Netflix, maakt zijn huiswerk en gaat naar voetbaltraining. Groots en meeslepend leven is niet voor iedereen weggelegd. Bovendien scheelt het een hoop sores. Ik ben niet bang dat hij zich comazuipt, blowt of diep in de nacht thuiskomt. Mijn zoon komt altijd meteen naar huis als een schoolfeest is afgelopen.
In tranen
Wij maakten ons dus nooit zorgen over hem. Tot vorige week, toen hij in tranen was. Hij wilde niet zeggen waarom. Mijn man ging een rondje met hem lopen. We vermoedden liefdesverdriet, of dat iemand iets tegen hem had gezegd dat slecht was binnengekomen. Maar dat was het allemaal niet. Hij voelde zich alleen.
Hij wist niet waar dat vandaan kwam. Want hij heeft ons toch? En hij stond in de pauze van school heus niet alleen in de kantine. Maar hij zou wel meer willen. Meer feest, meer contact, vaker de deur uit. Niet met ons, maar met leeftijdgenoten. Maar iemand bellen en vragen of die langskomt, dat vindt hij ingewikkeld. Hij is bang om afgewezen te worden, want iemand kan geen zin hebben, of geen tijd. En -zo vroeg hij wanhopig- wat als je dan hebt afgesproken, en het niet leuk is?
Advies
Mijn man luisterde aandachtig en kon eigenlijk niets adviseren. Want wat adviseer je aan iemand die voelt wat we allemaal weleens voelen: angst voor afwijzing, er niet helemaal bij horen of je buitengesloten voelen. En dat alles doet in de puberteit nog extra pijn, omdat alle emoties dan nou eenmaal veel erger voelen. Dat was ook het enige dat we konden zeggen.
Maar omdat dit ons kind betrof, hadden we natuurlijk de neiging het voor hem te willen oplossen door een hele lading neven, buurjongens en voetbalvrienden hier in de woonkamer leeg te kieperen. Want goedbeschouwd is hij zo alleen eigenlijk niet. Maar we wisten dat je zo de eenzaamheid weliswaar tijdelijk oplost, en moet je dat wel willen? Want is het niet gewoon goed om je af en toe eenzaam te voelen?
Het hoort erbij
Een tijdje geleden al de journalist Iñaki Oñorbe Genovesi in De Volkskrant dat eenzaamheid misschien juist wel de beste versie van onszelf maakt. En dat was precies ik mijn zoon ook wilde vertellen. Want door je eenzaam te voelen, word je gedwongen in actie te komen. Erop uit te gaan, anderen op te zoeken. Dat was precies wat mijn zoon ook deed: ons vertellen waar de pijn zat en waarmee hij worstelt. En daarna? Hij zocht een baantje om in ieder geval zijn kamer uit te zijn.
Wij deden verder niets, behalve goed op hem letten. Meer kun je als ouders niet doen. En eerlijk gezegd vertrouw ik erop dat het wel goed gaat.
