Je pubers alleen thuis, jij op vakantie. Je wilt ze niet van de honger laten omkomen, dus geeft ze leefgeld. Dat gaat niet altijd helemaal goed. Twee voorbeelden uit de praktijk.
Daniëlle, een van onze volgers, stuurde ons een paar screenshots van een conversatie die ze had met haar zoons van zeventien en negentien. De boys waren voor het eerst alleen thuis en hadden ieder een budget gekregen van een tientje per dag. Een prima bedrag niet van de honger om te komen, mits je zelf kookt. Maar midden in de vakantie kreeg Daniëlle het bericht dat het budget niet toereikend was. De zoons hadden hadden het nogal plechtig geformuleerd (zie screenshot), maar de vraag was duidelijk: ‘stuur meer geld’. Want nee, de zoons hadden niet gekookt, het budget was opgegaan aan fastfood. Reken maar uit: één Big Mac Menu kost 9,75 en dan moet je de rest van de dag ook nog eten.
Daniëlle streek met de hand over haar hart (het is immers vakantie) en betaalde nog bij (zie screenshot 2), maar wreef de boys wel in dat ze voortaan zelf moesten koken (zie screenshot 3). (lees verder onder de afbeelding)
Hoe herkenbaar was deze situatie. Ook onze zeventienjarige puberdochter was alleen thuis. Ook zij kreeg een tientje per dag om van te eten en ook zij heeft een grote voorliefde voor afhaaleten, waarbij de pokébowl favoriet is en met stip op twee het restaurant met de gouden M. Alles ging goed, op één paniektelefoontje over de wasmanichine na (‘ook het rechterknopje indrukken, schat’) en we feliciteerden onszelf dat we zo’n verantwoordelijk kind hadden opgevoed.
Dat was nog voordat we halverwege de vakantie ook een appje kregen dat al geld op was. Na het checken van de bankrekening (gelukkig kan dat bij een zeventienjarige nog steeds) bleek dat de dochter haar leefgeld in inderdaad had stukgeslagen bij diverse afhaalketens en dan bleef er inderdaad niks meer over om brood van te kopen. Ze was namelijk erg druk geweest met werken en had daardoor ‘geen tijd’ om te koken. Dat klonk natuurlijk erg volwassen.
Net als Daniëlle streken we ook met de hand over ons hart en trokken we de portemonnee. Maar omdat onze zeventienjarige nog niet zo ver vooruit kan kijken, betaalden we dat tientje leefgeld betaalden we nu iedere dag uit. Bij thuiskomst bleek dat ze de rest van de vakantie had geleefd op instant noedels en de twee europizza’s van de supermarkt, want ze had natuurlijk nog steeds geen tijd om te koken. Budgettair was het een stuk verstandiger. Wel bespeurden we een hiaat in de opvoeding: misschien hadden we dat kind moeten leren koken.
