Aan het Kerstdiner probeert Marloes aan haar ouders het verschil uit te leggen tussen seksuele oriëntatie en gender. Ze denkt dat ze zich er aardig uit redt, maar haar dochter wordt toch woedend.
‘Maar wat is ze dan wel?’, vraagt mijn vader. Onderwerp van gesprek is ons non-binaire nichtje van de ‘kouwe kant’. Die heeft de genderneutrale naam Laman aangenomen en heeft aangekondigd dat ze voortaan met ‘hen’ aangesproken wil worden. Opa en Oma vinden het maar verwarrend.
‘Dus ze is lesbisch geworden?’, vraagt Opa. ‘Nee’, leg ik uit. “Het gaat er hierbij niet op op wie je valt, maar dat je je niet wilt identificeren met een bepaald geslacht. Dat je niet per se een man en niet per se een vrouw wilt zijn.”
Gender, identiteit en sexualiteit
Althans, dit is zoals ik het heb begrepen. Want wij hebben het thuis regelmatig over wat nou wat is in het mijnenveld van gender, identiteit en sexualiteit. Waarbij ik het onlangs ook waagde om de seksuele oriëntatie te verwarren met of iemand zich man, vrouw of geen van beide voelt. ‘Ik hoop dat ik het dus goed uitleg’, zei ik met een knipoog van onze Sammie, die antwoordde met een oogrol.
‘Nou’, zei Opa: ‘In mijn tijd was iemand tenminste gewoon homo of lesbisch. Of bi’.
Oma dacht dat ze het begreep toen ze zei: ‘Dus Laura wil een jongen worden?’ Ik legde ons mam uit dat een non-binair persoon okee is met hun (ja, ik zei ‘hun’) geslacht, dus dat er geen operatie of hormonen aan te pas hoeven te komen. En dat iemand die dat dan wel wil, een transgender persoon is. ‘Laman voelt zich jongen noch meisje, maar gewoon Laman’. Ons Sammie ging daarop heel diep zuchten, wat mij deed twijfelen of ik het wel goed genoeg uitlegde.
Uit de kast
Op de school van mijn dochter komt het ene na het andere vriendinnetje uit de kast als lesbisch, bi, non-binair persoon of transgender, dus ik dacht dat ik het inmiddels had gesnapt en goed kon uitleggen aan mijn eigen ouders. Die op hun beurt best progressief waren en de non-binariteit van Laura -pardon- Laman best zouden begrijpen.
‘Maar wat ben jij dan’, vroeg ons pap aan Sammie. Ze kreeg een kleur en antwoordde pissig: ‘Dat doet er helemaal niet toe, opa. Ik ben Sammie en ik wil graag met ‘haar’ worden aangesproken. En op wie ik val gaat jullie helemaal niks aan.’ Om zich vervolgens tot haar oma te wenden om te vragen of ze nog een stukje Vienetta mocht.
Ook goede voornemens?
