Monica’s vriendin Viktoria heeft drie kinderen van 21, 19 en 17 en wonen nog thuis. Het is financieel niet haalbaar om ze op zichzelf te laten wonen, maar ze gaan hun eigen, goddelijke gang. Is dit het voorland van puberouders? Hoewel Viktoria zich nog iedere dag zorgen maakt, bemoeit ze zich er niet meer mee. “Dat is beter voor iedereen.”
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
“Jan komt thuis, bromt iets over school en vertrekt weer. Paar uur werken in de supermarkt, daarna gaat hij meteen door naar de voetbal: ‘Ik eet wel even een broodje.’ Lieke appt dat ze ‘ik zie wel wanneer’ thuis is, ze gaat chillen met studiegenoten. En Derk informeert wat de pot schaft, voor hij besluit bij een vriend te gaan gamen: ‘We bestellen wel even een pizza of zo.’
Een jaar geleden zou ik me hier nog over hebben opgewonden. Hebben geroepen: ‘Zolang je onder ons dak woont, hou je je aan onze regels.’ En hebben gezeurd over sla, groente, vitamines en aan tafel eten. En dat ik niet voor niets had gekookt. Daar ben ik inmiddels helemaal overheen. Ik kook niet langer voor ze, ik hou ook niets meer warm, ze zoeken het maar uit.
Volwassen en bijna volwassen kinderen die nog thuis wonen, je wordt er gek van. Die van ons zijn hartstikke leuk, dus ze hoeven van ons echt niet weg. Maar het zijn niet per se de frisse, ondernemende en verstandige jongelui geworden die we voor ogen hadden. Het is raar, als je jarenlang hebt geleefd met schooltijden en gezorgd voor broodtrommels en gymtassen, dat ze steeds meer hun eigen gang gaan. En niet altijd op de manier hoe ik ze heb opgevoed. Ik ben nog lang doorgegaan met verantwoorde broodtrommels samenstellen in de hoop dat ze het zelf ook zo zouden gaan doen, tot ik dacht: doe ik dit nu voor hen of voor mezelf?
Mijn moederradar staat nog aan, in de zin dat ik hun roosters uit mijn hoofd ken en mezelf hoor vragen naar huiswerk, tentamens en werkstukken. Bij de jongste zit ik er uiteraard nog wat meer bovenop dat bij de oudste twee, maar uitgerekend Jan is een erg zelfstandig kind die dat ontzettend irritant vindt en betere punten haalt als we hem niet teveel op zijn nek zitten. De oudste twee reageren niet eens meer op mijn wijze wenken, een probate manier om je moedertje te late zwijgen.
Lieke en Derk zouden naar mijn mening nog best wat sturing kunnen gebruiken, maar ik ben ermee opgehouden. Het leverde veel ruzie op en als ze op kamers zouden zitten, zou ik er niets van meekrijgen als ze leefden op chips en bier. Zo probeer ik er maar naar te kijken. Ze mogen stemmen, ze hebben allebei hun rijbewijs, ze mogen net zoveel stomme tattoos laten zetten als ze willen. En het zijn allebei slimme mensen die echt wel weten dat ze beter groente en fruit kunnen eten dan kapsalon. Ik kan het ze niet door de strot duwen.
Financieel zit op zichzelf gaan wonen er voorlopig niet in. Dus is wat afstand nemen het hoogst haalbare. Mijn man en ik gaan uit eten of naar de film als we daar zin in hebben, bij het uitnodigen van vrienden houden we geen rekening met de kinderen. In die zin gaan ook wij meer ons eigen gang, misschien hoort dat ook wel bij het grote loslaten. Net als respecteren dat ze hun eigen leven invullen.
Mijn oudste draagt tranentrekkend dure sneakers, rookt en financiert dit van zijn bijbaantje. Hij legt overigens ook geld opzij voor het jaar dat hij wil gaan reizen en doet in huis en in de tuin meer dan mijn man. Ik denk dat hij pas na zijn diploma en tussenjaar werk zal maken van op zichzelf gaan wonen, of we dat nu leuk of verstandig vinden of niet.
Mijn dochter heeft een zwak voor foute jongens, ik kan alleen maar hopen en bidden dat ze trouw de pil slikt en condooms gebruikt, zodat we er geen kleinkind aan overhouden. Ze heeft inmiddels twaalf tatoeages en de ontwerpen lijken steeds groter te worden. Ze wil er nu een achter haar oor die voor een deel te zien zal zijn. Ik kan hooguit de voor- en nadelen met haar doornemen, maar verder heb ik er geen invloed op.
De jongste droomt van een motor – de nachtmerrie van elke moeder – en heeft inmiddels zijn theorie al binnen. Zodra hij achttien is, wil hij gaan lessen. En dan kan ik wel aangeven dat hij later waarschijnlijk meer zal hebben aan een autorijbewijs, hij ziet zichzelf al op de motor naar de Noordkaap of Barcelona rijden. Ik hou hem toch niet tegen, dan kan ik net zo goed zorgen dat hij in ieder geval een goede rijschool kiest.
Zo wen ik steeds een beetje meer aan het hebben van vrijwel volwassen kinderen. Het zijn schatten die stomme dingen doen, maar er gaat gelukkig meer goed dan dat er fout gaat. En als ze ooit het huis uit zijn, zal ik het vast heel stil vinden. Tot het zover is, schik ik me in samenwonen met drie mensen die ik weliswaar heb gebaard, maar soms amper herken.”
Lees meer van dit leuks op Saar Magazine.
