Een van de pubers van Martine testte vorige week positief op corona. Gelukkig is ze niet al te ziek en kan iedereen thuis prima werken, maar desondanks staat toch het hele gezinsleven op z’n kop.
De puberdochter (14) had proefwerkweek. En ze klaagde over keelpijn. In mijn eerste reflex zei ik: ‘niet zo piepen’. Toen de keelpijn aanhield en ze een beetje bleek om de neus zag, dacht ik ook niet meteen aan thuisblijven. Toen ze zelf suggereerde dat ik de GGD moest bellen, dacht ik eerst nog aan het perfecte excuus om een proefwerkweek af te breken, maar ik deed het toch maar. We konden vrijwel meteen terecht. Sterker, we moesten nog haasten om bij de testlocatie te komen. Vervolgens zei ik: ‘Ga maar wel alvast leren voor morgen, want je zult zien dat je negatief bent.’
Niet dus.
Toen haar vader mij belde, schoot ik overeind uit mijn stoel en ging meteen aan het andere eind van de keuken staan waar ik met twee collega’s zat te lunchen. Tijdens het bij elkaar zoeken van laptop, telefoon en andere spullen bedacht ik wie ik allemaal moest bellen. In ieder geval haar school. En daarna de school van de andere puber.
Covid-melding op school
Opvallend was dat die scholen precies wisten hoe te handelen met een covid-melding. Bij de school van haar broer hebben ze zelfs een speciale corona-contactpersoon, een corona-afmeldnummer en een corona-programma voor iedereen die in quarantaine moet. Mijn dochter werd vrijwel meteen gebeld door haar mentor, die haar uit de -de hele week Netflixen- droom hielp door mee te delen dat het wel de bedoeling was dat ze de opdrachtjes ging maken uit Magister. En dat ze die gemiste proefwerken zeker moet inhalen. Want echt heel ziek is ze niet, op wat keelpijn en een snotneus na dan.
Quarantaine
En toen was het de grote vraag hoe lang wij thuis moeten blijven. Want wij niet-getesten moeten tien dagen quarantaine in acht nemen, nadat we in contact waren geweest met de besmette persoon. Maar waar laat je die besmette persoon dan in de tussentijd? ‘Opsluiten op haar kamer dan maar’, grapte de echtgenoot. En eigenlijk komt het daar wel op neer. Zij de ene WC boven, wij beneden. Als zij ontbijt maakt, vluchten wij allemaal de keuken uit en het avondeten zetten we voor de deur. Ze mag ‘s avonds even met ons televisie kijken, op afstand, met een mondkapje op.
Saai
Ondertussen zitten we dus allemaal nog tot begin volgende week binnen. Op de kleine snotteraar na, is niemand ziek geworden tot nu toe. De buren doen boodschappen, we kunnen ons werk grotendeels thuis doen en we hebben genoeg plek in huis om elkaar te ontwijken en een tuin waar we onszelf een klein beetje in de buitenwereld kunnen wanen. We hebben geen reden tot klagen. Er zijn ergere dingen. We houden er de moed in. Nou ja, ik wil er wel iets negatiefs over zeggen: het is ontzettend saaaaaaaaaai. Je kunt nog zoveel fitness-apps downloaden, Netflixen en boeken lezen. Door de hele dag thuisblijven, zonder een ommetje voor de frisse neus of uitje naar de supermarkt, kom je vanzelf in de mineurstemming.
En de mini-puber al helemaal, die in haar kamer zit weg te kwijnen. Met haar vriendinnen weliswaar binnen handbereik via WhatsApp en Instagram, maar die zitten wel bij elkaar op school. Ik zie het snoetje alweer bleker worden, net als tijdens de eerste lockdown. En dat komt niet doordat ze ziek is, maar vanwege het gebrek aan sociaal contact, de zuurstof voor iedere puber.
Mochten er dus weer mensen roepen om een totale lockdown, of vinden dat de scholen moeten sluiten. Ik heb er even van mogen proeven. Het is niet fijn.
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
