Een beetje ondernemer denkt als een puber. Pubers zijn namelijk doelgericht en zien geen beren op de weg. En daarmee schop je het ver in het bedrijfsleven.
‘Ik ben een bedrijf begonnen, hoor’, zegt mijn puberdochter achteloos als ze binnenkomt lopen. Voor haar valt een mededeling als deze in de categorie ‘wat eten we vanavond?’ en ‘ik ga straks bij E. (haar vriendin) slapen.’ Bij mij komt de boodschap wat indringender binnen. Een bedrijf? Hoezo? Wanneer dan? Waarom weet ik niks van deze plannen?
In business zijn
Oogrollend licht ze toe dat ik het ook niet kón weten, want ze heeft het pas net met haar vriendin bedacht. Maar ze hebben al 150 volgers op hun kersverse Instagramaccount, dus hé, ze zijn in business. Zie hier de ondernemer in de dop. Vijftien jaar en eigenaar van een sieradenlijn. Er zijn nog geen producten, laat staan een bedrijfsplan en er ligt geen marketingcampagne klaar. Maar er is een Instagram-account – ‘Een website? Mam, oh my Gucci, dat is zó 1998’ – en daar wordt alvast aan potentiële klanten gevraagd wat voor sieraden ze willen hebben, een poll opgezet over goudkleurig of zilverkleurig en vragen ze of iedereen iemand wil taggen zodat ze meer volgers krijgen.
In een klein uur heeft die kleine van mij een bedrijf uit de grond gestampt. Er is een naam, een logo, ‘Jaahaa, dat kun je gewoon via een app maken, echt zó makkelijk’, en belangrijker: er zijn klanten. Op mijn vraag of die klanten geen producten willen zien halen deze jonge ondernemers hun schouders op. Dat komt allemaal wel. Ze gaan nu eerst even een instastory maken.
Begin gewoon!
Ik ben zelf een ondernemer van het meer voorzichtige soort. Mijn journalistieke eenmansbedrijfje loopt prima en dat komt onder meer, denk ik, omdat ik voorzichtig mijn stappen uitstippel. Neem deze website, zonder de nuchtere ondernemersblik van mijn pubers waren we misschien wel nooit begonnen. Maandenlang heb ik nagedacht hoe ik mijn plan, een nuchtere en humoristische site voor ouders met een puber, moest gaan vormgeven. Welke naam moest het krijgen? Wat voor content moet erin komen? Wanneer zou ik beginnen? Wie zijn mijn klanten? En waar vind ik die? Wat is mijn verdienmodel? En al die maanden hoorden mijn pubers, naast mijn ondernemende dochter heb ik een eveneens ondernemende zoon, mijn getob aan. Totdat ze op een avond zeiden: ‘Halló, hoe lang ga je het hier nog over hebben? Begin gewoon.’
Het leuke van pubers is dat ze geen beren op de weg zien. In het geval van ondernemen is dat misschien wel de beste eigenschap die je kunt hebben. Ik zie allerlei bezwaren en mits en maren op mijn ondernemerspad, de weg die zij voor zich zien is open en vol uitdagingen. Ik denk ‘wat als’ en ‘stel dat’, zij denken ‘we zien wel’. Pas als het niet lukt, kijken ze of er een andere weg is. Zo lang hun doel maar wordt gehaald – en zelfs als dat om wat voor reden niet lukt is het óók goed. Want dan ga je gewoon iets anders doen.
Bang om mijn neus te stoten
Daar waar ik maandenlang nadacht over content, lijstjes, logo’s, zeiden mijn kinderen: ‘Je bent journalist, schrijf gewoon iets op’. En dat laatste deed ik uiteindelijk. ‘Begin op je facebook-account’, riepen ze ook nog, ‘want dat is een platform voor oude mensen, dus daar zitten vast andere oude puberouders’. Ik beschouwde het maar als een business-tip van mijn bloedjes. Twee maanden later was er een website en lag er een plan klaar voor een boek. En alleen maar omdat ik gewoon was begonnen.
Ik ging nadenken waarom zij zo licht door het ondernemerschap fladderden en ik tobbend iets in de markt probeerde te zetten. Ik was niet alleen bang om een financieel risico te nemen, ik was ook, of vooral, bang om mijn neus te stoten. Het ‘wat als het niet lukt’ werkt behoorlijk verlammend, maar pubers denken niet eens aan dat scenario. Door hun gewoon doen-mentaliteit beginnen ze en zetten daarmee alles in werking. Want als je die eerste stap hebt genomen gaat alles lopen.
Eigenschappen waar je wat aan hebt
Doordat ik kleine stukjes ging posten op mijn eigen facebookpagina over mijn pubers zag ik dat mensen het leuk vonden en daarmee durfde ik een volgende stap te zetten. Ik vond een partner-in-crime met wie ik dit avontuur wilde aangaan en was er binnen no time een website. En was ik, zoals mijn pubers zouden zeggen: in business. Dat open en doelgericht denken van pubers is eigenlijk een mindset, want eenmaal begonnen ga je ook gericht denken: wat wil ik bereiken en hoe ga ik dan doen? Daarnaast leerde ik van mijn pubers om vooral niet te twijfelen en risico durven nemen. Er zat helemaal geen strak plan achter de sieradenlijn van mijn dochter, ze vond het gewoon leuk om te proberen. Als het niet lukt dan is er geen schaamte of gevoel van falen, maar een gevoel van leuk geprobeerd en niet getreurd.
Risico durven nemen, niet denken maar doen, out of the box denken; het zijn eigenschappen waar je wat aan hebt, in het leven, maar ook, of vooral op de werkvloer. Elke ondernemer zou eigenlijk moeten denken en doen als een puber. Het zou het bedrijfsleven een heerlijke impuls geven en veel creatiever, spannender en winstgevender maken dan dat het nu is. Ik hoop voor mijn pubers dat ze deze eigenschappen niet kwijtraken. Dat weet ik zeker dat ze het nog ver zullen gaan schoppen.
***
Lees ook: Voor pubers is een bijbaantje goed en Opvoeden kent maar 1 regel: Waarom? Omdat ik het zeg.
Meer lezen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
