Is het je wel eens opgevallen dat pubers grote zaken het liefst bespreken du moment ze naar bed moeten? Of ze gaan op dat moment nog even een discussie met je aan. Alsof er geen honderd andere momenten gedurende de dag zijn dat ze hun hart kunnen luchten.
Gisteravond nog. Mijn oudste kwam nog even naar beneden. Want het liep volgens hem niet helemaal lekker met school en hij twijfelde of hij het dit jaar wel zou gaan halen. Het was kwart voor twaalf, ik wilde eigenlijk zelf gaan slapen, maar ja, zo’n kind laat je ook niet staan. Dus liep ik met hem door zijn cijfers, bekeken we de voorwaarden om over te gaan en wat hij eventueel nodig had aan ondersteuning.
Toen we alles onder elkaar hadden gezet viel het allemaal wel mee, zo slecht staat hij er niet voor, maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd. Want hij heeft er waarschijnlijk de hele dag over lopen tobben en dan is het in je hoofd gewoon een groot probleem geworden. Dus prima dat hij daarmee bij mij komt en we het er samen over kunnen hebben. Alleen dat tijdstip… Ik ben na tien uur ’s avonds gewoon niet meer zo scherp. En kost het me moeite om zoiets ingewikkelds als cijfers voor tentamens (wat tegenwoordig niet gewoon een cijfer is, maar een cijfer dat zes keer meetelt, of drieëntwintig keer, of maar voor de helft. Daar zit nul logica in en er valt geen touw aan vast te knopen) te begrijpen.
Geruststellen in bed
Ook mijn jongste heeft er een handje van, om ’s avonds haar hart te luchten. Ruzie met een vriendin, een akkefietje op school, opwarming van de aarde; ze gooit het er het liefst zo tegen middernacht allemaal uit. En ja, een kind dat piekert slaapt niet, dus zit ik op de rand van haar bed en hoor haar aan en probeer een oplossing met haar te vinden. En als dat niet lukt, de opwarming van de aarde is niet in vijf minuten opgelost, zullen we maar zeggen, probeer ik haar genoeg gerust te stellen zodat ze gaat slapen en ik ook naar bed kan.
Los van de dingen waar ze mee tobben, gaan ze óók graag laat op de avond de discussie met mij aan. Want blijkbaar is er geen beter moment om bedtijd te bespreken, de status van je telefoon (OMG mam, deze is zó oud, ik kan er alleen maar mee bellen), of zakgeldverhoging. Het lijkt wel alsof mijn ‘Het is tijd om te gaan slapen’ een soort startsein is om dingen te roepen als: ‘Nog even over mijn zakgeld, dat is wel erg laag, hè?’ of ‘Weet je wel dat iedereen zijn telefoon gewoon op zijn kamer mag ’s avonds?’.
Klachtenloket sluiten
En dan vind ik mezelf zo tegen de klok van twaalf uur hevig discussiërend met een puber op de bank. Die, nu hij de aandacht van zijn moeder heeft, er eens goed voor gaat zitten. Vervolgens bonjour ik die puber met veel moeite naar boven en naar bed, maar moet dan zelf nog een half uur bijkomen. Want die pubers zijn tegenwoordig messcherp vanwege de argumenteren-lessen die ze op school krijgen. En de volgende avond komt dan nummer twee naar beneden om over haar bedtijd te klagen, want íedereen mag dat zelf weten en ik kom dan aan met een vast tijdstip. Met droge ogen vraagt ze gerust waarom ik het als mijn taak zie om haar leven te verpesten door haar zó vroeg, ‘Zelfs kleuters gaan later naar bed, mam’, naar bed te jagen.
Ik snap dat dingen bij mijn pubers laat op de avond bovenkomen. Dat dingen waar ze zich druk om maken ’s avonds een weg naar buiten vinden. En dat vind ik ook goed om daar aandacht aan te schenken. Daarnaast snap ik ook heel goed dat als ze een discussie aangaan ze hun bedtijd nog even kunnen oprekken. Wat betreft dat eerste heb ik gezegd dat ik best wil luisteren, maar gezien het tijdstip misschien niet op het allerbeste of handigste antwoord kom. En dat we er daarom de volgende dag nog even naar moeten kijken. Wat betreft dat laatste, daar heb ik gewoon een tijdstip voor ingesteld. Vóór tien uur mag je komen klagen, daarna gaat het loket dicht. En kan ik gewoon op tijd naar bed.
