Die lockdown en avondklok vallen Anne zwaar, niet omdat ze zelf zo’n behoefte aan live gezelschap heeft, maar omdat ze haar oudste puber niet binnen kan houden. Wat ze ook zegt, hij trekt gewoon zijn eigen plan.
De afgelopen twee uur heb ik ruzie gemaakt met mijn zoon. Reden: hij deelde doodleuk mee dat hij met vrienden ging chillen in de stad. Ik verslikte me in mijn thee. Wát ging hij doen? Ik had het goed gehoord, hij verbrak de sociale quarantaine en ging doodleuk op stap met vrienden. En dat niet voor de eerste keer deze week. Ik werd boos, hoe kon hij dat nou doen? Wist hij wel hoe onverstandig dat was? En bovendien, hoe egoïstisch? Misschien zou hij zelf niet ziek worden, hij kon ons wel aansteken. En wij op onze beurt weer anderen, ouderen, die minder weerstand hebben en behoorlijk kwetsbaar zijn.
Ik zei dat hij niet aan anderen dacht, hij zei dat het allemaal wel niet zo’n vaart zou lopen. Mijn zoon snapte niet waar ik me zo druk om maakte. Hij had geen corona, zijn vrienden ook niet, dus hoe erg is het dat ze afspreken? Ik brieste terug dat je nooit kan weten wie het wel en niet heeft. Omdat het virus de één doodziek maakt en de ander niet. Hij vond mij een paniekzaaier, ik vond hem niet goed nadenken. Ik vond hem onverstandig, hij vond mij onredelijk. En zo schreeuwden we nog een tijdje naar elkaar toe. Ik verbood hem de deur uit te gaan, hij zei dat hij 18 is en zelf mag weten wat hij wel en niet doet. Boos liep hij de deur uit, woedend bleef ik in de keuken staan.
Leven on hold voor mijn puber
Van mijn drie pubers, hij heeft nog een zusje en een broertje, zijn de getroffen maatregelen voor deze corona-crisis voor hem het meest ingrijpend. Hij heeft een tussenjaar. Zijn werk, hij werkt in de horeca, is weggevallen, zijn rijlessen zijn verschoven tot nader orde, de sportschool is dicht, evenals alle café’s en disco’s. De afgelopen week is zijn hele leven on hold gezet. En dat is lastig als je 18 bent. Hij heeft geen afleiding van school, zoals zijn broertje en zusje, of werk, zoals zijn ouders. Waar wij nog met één voet een soort van in ons oude leven staan, staat hij stil. Ik snap zijn frustratie, maar had ook verwacht dat hij zich daar wel overheen zou zetten. Hij roept vaak genoeg dat hij 18 en dus volwassen is, dus zou je denken dat hij deze crisis ook op een volwassen manier zou aangaan. Maar met 18 ben je misschien nog wel niet zo volwassen.
Ondertussen breek ik mijn hoofd over hoe ik in godsnaam deze puber binnen kan houden? Hoe kan ik een jongen die nergens gevaar in ziet, die denkt dat het allemaal wel mee zal vallen, die vindt dat we overdrijven, ervan overtuigen dat hij dit soort dingen niet moet doen. Ik app naar hem dat ik het fijn zou vinden als hij thuiskomt. Hij appt terug dat ik me niet druk moet maken. En dat de stad bovendien vol is. Mensen zijn aan het winkelen, lopen op straat, iedereen verveelt zich, mam, appt hij, wat moeten we anders doen? Ook dat nog. Als anderen zich er niet aan houden, hoe kan ik dan eisen dat hij dat wel doet?
Samen een lijn trekken
Het ingewikkelde met pubers is dat ze niet goed begrijpen wat een virus als corona kan betekenen. En waarom deze sociale quarantaine nodig is. Ze snappen niet dat het belangrijk is voor onze gezondheid, maar ook voor ons zorgstelsel. Pubers hebben nog niet het vermogen om vooruit te denken, om te zien dat wat hun acties op lange termijn betekenen. Ze leven nu eenmaal bij de dag. Aan de andere kant weet ik ook dat als je continu de boodschap roept, het wel ergens in dat puberbrein blijft hangen. Inderdaad, de kracht van de herhaling. Zo lang je blijft zeggen: ‘Doe. Het. Niet’ nestelt zich dat toch en horen ze jouw wijze raad ergens op de achtergrond echoën. Dus stalk ik mijn zoon via whatsapp met waarom ik vind dat hij naar huis moet komen.
Na twee uur krijg ik eindelijk een appje terug. Hij komt straks dan wel naar naar huis. Even dacht ik dat hij alsnog zijn verstand had gevonden, maar zijn vrienden waren door hun ouders net zo gestalkt en uiteindelijk had niemand meer zin om te chillen. En dat is misschien wel de truc. Niet alleen dat we onszelf steeds herhalen, maar dat we ook één lijn trekken. Als wij als ouders laten zien: dit is echt niet oké wat jullie doen, wint dat misschien wel van de druk om met elkaar af te spreken. Ondertussen kijk in naar DWDD waar Marc-Marie Huijbregts uitlegt hoe je die anderhalve meter afstand kunt toepassen: ‘Ga ervan uit dat je zelf corona hebt en ga zo naar buiten.’ Die tip app ik nog even snel naar mijn puber.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.