Puberkinderen zijn helemaal niet zo erg als sommige mensen denken. Martine vindt dat je juist helemaal niet rouwig hoeft te zijn dat je kinderen in de puberteit zijn. Sterker nog, met en om je pubers kun je tenminste lachen. Bovendien brengt het een boel gezelligheid in huis, en is het leuk dat ze hun eigen leven en agenda hebben waardoor ze er ook gewoon vaak niet zijn.
Wordt het een tranendal als je kinderen raar gaan doen als gevolg van op hol geslagen hormonen? Je zou het bijna gaan denken, zeker als je al die artikelen over smartphoneverslaving, bingedrinken, pillen, blowen prestatiedruk en wat er zoal niet meer mis kan gaan met onze kinderen, leest. Je zou ‘s nachts zwetend wakker worden van de verschrikkingen die je kunnen overkomen als je kinderen pubers zijn.
Maar ik vind de puberteit van mijn kinderen heerlijk. Echt. Oké, je wordt niet meer op handen gedragen en je bent niet meer de favoriete persoon van je zoon of dochter. En ze kruipen ook niet meer zo maar bij je op schoot met hun duim in hun mond om vervolgens tegen je aan in slaap te vallen. Ze komen niet meer op je afgerend als ze je tien minuten niet hebben gezien, worden ook niet heel blij van een koekje, en springen geen gat in de lucht als ze een ijsje krijgen.
Maar denk eens terug aan de momenten dat je in de supermarkt stond en je kleuter gefixeerd was op de Sesamstraat-koekjes en vervolgens op de grond ging liggen krijsen. Of de uren die je doorbracht aan de rand van de zandbak en honderd keer moest roepen dat je kind echt fántastisch op zijn kop kan hangen op het klimrek. Of de hel van met het zweet op je rug langs de kant van het zwembad zitten tijdens de zwemles. Echt, een opvlieger is er niks bij.
En je hebt vast ook geen fijne herinneringen aan het om drie uur in de nacht gewekt worden omdat er een zweterig pyjamaatje naast je in bed kruipt. Of om halfzes al ‘aan de bak’ moeten omdat de peuter in kwestie gewoon al ‘aan’ staat.
En als je al een zucht van verlichting hebt geslaakt op het moment dat ze eindelijk in de kleuterklas zaten, had je ineens van doen met de NSO, boterhambakjes, schoolpleinroddels en woensdagmiddagen en kinderfeestjes waaraan geen einde leek te komen. Oh ja, en je krijgt ook mensen over de vloer die eigenlijk nog vreselijker zijn dan de kinderen die ze komen ophalen.
Geloof me. Sinds mijn kinderen pubers zijn, is mijn leven echt veel en veel leuker. Bijvoorbeeld omdat ik nu twee extra mensen in huis heb die de flessen en het oud papier wegbrengen. Of die ervoor zorgen dat ik ongestoord kan slapen, als ik zou willen de hele ochtend, zelfs tot ver in de middag. Wat ik ook een enorme zegening van pubers vind, is dat, hoewel ze weliswaar regelmatig nukken hebben, je ook heel leuke gesprekken kunt hebben met ze. Over het nieuws bijvoorbeeld, en over films. Of over mode en voetbal. Sterker, ze hebben daar zelfs meer verstand van dan jij.
En, en dat vind ik de allergrootste winst, is die zee aan tijd en vrijheid die je tegenwoordig hebt. Dat je gewoon uit eten kunt gaan en geen oppas hoeft te regelen en vervolgens niet op de klok hoeft te kijken om op tijd thuis te zijn. En op een borrel voor je werk gewoon kunt blijven plakken en niet naar de BSO hoeft te racen. Ik kan haast niet wachten tot het moment dat mijn pubers een hele nacht alleen thuis kunnen blijven, zodat de Echtgenoot en ik ook eens een hotelletje kunnen pakken zonder daarvoor heel veel te organiseren.
Natuurlijk vind ik zo’n peutertje extreem schattig en zou ik af en toe wel weer mijn bijna 1.80 grote zoon als baby willen knuffelen. Maar af en toe komt hij dan toch tegen me aan zitten om vervolgens te brommen: ‘gezellig hè mam’.
Totdat hij zijn schoenen uittrekt.
