Marloes’ vriendin Janneke (51) is al een tijdje gescheiden. Zondag zette zij haar pubers (j 17, m 15 en m 13) op het vliegtuig naar Spanje.
In het begin hadden we altijd nog heel ingewikkelde logistieke planningen. Want als hij drie weken ging, dan vond ik dat ik ook recht had op drie weken vakantie met de kinderen. Want co-ouderschap he. Hij drie weken, dus ik ook drie weken. Dus reed ik met ze naar Frankrijk, bracht drie weken door op de camping en hij pikte ze daar op om door te rijden naar Spanje.
Het betekende voor zes weken spullen inpakken en vakantiewasjes doen op de camping. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet zo leuk in mijn eentje voor de tent. Ok, ik kon af en toe wel aanschuiven bij andere Nederlanders en regelmatig waaiden er wel vrienden aan. Maar in de basis zat ik daar dan toch in mijn eentje. En de oudste hielp heel fijn mee met tenten opzetten en luchtbedden opblazen en ze wasten zonder mokken om beurten af. Maar ik was degene die het hele eind reed, zorgde voor de boodschappen en dat er iedere dag eten was.
Heimwee
Voor wie deed ik het eigenlijk? Niet voor de kinderen. Die vonden zes weken van huis veel te lang. Want hoewel die vakantie van de pubers alles bij elkaar een week of acht duurt, klaagden ze dat zij dat ze ook wel thuis wilden zijn in de vakantie. Vooral de jongste had daar last van. Die miste haar vriendinnen, de kat en haar kamer.
We hebben co-ouderschap, mijn ex en ik. We wonen vlak bij elkaar en op ‘zijn’ dagen komen ze rustig bij mij binnenwippen en vice versa. Een modelscheiding, zou je denken. Over de opvoeding zijn we het ook meestal wel redelijk eens.
All-inclusive
Maar ik voelde -zeker in het begin- wel onderlinge competitie. Bij wie hadden ze het leukste weekend gehad? Met wie hadden ze de gaafste dingen gedaan in de vakantie? Vooral mijn ex had daar een handje van. Kwamen ze terug van een weekend met hem, waren ze wéér in de Efteling en het sushirestaurant geweest. Zo ook met de vakanties: hij ging met de hele bubs (als in: met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen) in de Meivakantie gerust een week naar een luxe all-inclusive.
Daar kon ik niet tegenop. Financieel niet, en mentaal. Ik zou daar nog niet dood gevonden willen worden. De pubers vonden het geweldig. Het weekje in de stacaravan op de Veluwe met mij dat daarop volgde vonden ze ook ‘heus wel leuk’, zeiden ze. Mijn beeld van die vakantie is dat ze zich iedere dag uit bed hesen omdat ik iets leuks met ze wilde doen, terwijl ze eigenlijk kei-kapot waren van dat Turkije-avontuur.
Thuisblijven
Dus toen de zomervakantie eenmaal was verdeeld, riep ik de pubers bij elkaar en vroeg wat zíj nou eigenlijk wilden. Thuisblijven!, riep de jongste meteen. De oudste zei dat het hem wel ‘chill’ leek om met vrienden naar Texel te gaan. Alleen de middelste wilde eigenlijk wel weg.
Dus ik boekte een huisje aan de kust, voor een week. Op dertig minuten afstand van waar wij wonen. Konden we als het slecht weer was gewoon naar huis. Ik blij, de pubers blij.
Pubercamping
Afgelopen zondag heb ik ze alledrie op het vliegtuig gezet. De ex pikt ze daar op, zodat ze met hem naar de pubercamping kunnen. Natuurlijk gaan ze daar veel gavere dingen doen dan met mij. Door een snikhete stad slenteren met vijf (zij heeft er ook twee) pubers, bijvoorbeeld. Hij (en zij) liever dan ik.
Ga ik ze missen? Natuurlijk ga ik ze missen. Maar ik kan eindelijk eens zonder commentaar urenlang Netflixen, vriendinnen thuis uitnodigen om wijn mee te drinken of lekker op een terras zitten. En eens kijken of Tinder iets voor mij is. Ik heb immers drie weken geen pottenkijkers.
