In de afgelopen vier weken verdween er van alles uit Saskia’s huis. En dat was geen kwestie van actieve inbrekers, maar van pubers die de hele tijd al hun spullen kwijtraken.
De afgelopen maand sloeg de teller ‘Pubers die Spullen Kwijtraken’ behoorlijk uit. Ik heb twee pubers, maar ze raken dingen kwijt voor tien. In een maand verdwenen er vier pasjes (bank 1x, school 1x, bus 2x), een gymtas, twee handdoeken, een zomerjas, grafische rekenmachine, tientallen plastic bakjes en bekers en een fiets. Zomaar, poef, kwijt. En dat was natuurlijk niet de schuld van mijn pubers. Die kunnen er ook niks aan doen dat hun spullen niet meer op de plek zijn waar ze dachten dat het lag.
Waar gaat het mis?
Ik vind het best knap. Ik ben zelf niet heel geordend, een tikje chaotisch zelf, maar dat wat zij in een maand kwijtraken, ben ik nog niet eens in een jaar kwijt. Ik word er moedeloos van. Want die dingen zijn ook echt kwijt. Hoe dan?, denk ik. Hoe kun je nou een jas kwijtraken? Die heb je aan of hangt op de kapstok of ligt in hun schoolkluisje. Op welk moment verlies je dat dan uit het oog? Of je schoenen – want die twee van mij raken ook gerust een paar schoenen kwijt, hoe kan het dat je die dan opeens niet meer hebt? Loop je dan op je sokken naar huis? En hoe kan het dat ze maandagavond hun buspas nog hebben en dinsdagochtend niet meer? Wat gaat er dan in die tussenliggende tijd mis?
Huilend je portemonnee trekken
Het erge is dat ze het merendeel van die spullen nooit meer terugvinden en ik die dus opnieuw moet aanschaffen. En de dingen die wel weer boven water komen, doen dat steevast op het moment dat een nieuw exemplaar al weer in huis is. Ik heb van alles geprobeerd, straffen, vaste plekken voor spullen aanwijzen, zelf betalen voor kwijtgeraakte spullen, maar het helpt allemaal niet. Ik kijk niet eens meer op als mijn kinderen een gesprek beginnen met: ‘Zo gek, mam, net lag dit er nog en nu kan ik het nergens meer vinden’. Ik zucht, help met zoeken – om er dan achter te komen dat het inderdaad nergens te vinden is en trek dan stilletjes huilend mijn portemonnee.
Sticker met GPS-tracker
Ik word niet meer boos, dat heeft geen zin en ze kunnen er toch niks aan doen. Hun puberbrein is nog niet volgroeid en het onthoud-waar-je-spullen-liggen-hersendeel is nog in de foetus-fase, lijkt wel. Tegen de tijd dat dat is ontwikkeld ben ik straatarm. Om dat te voorkomen hoop ik dat er binnenkort iemand piepkleine stickers met een GPS-tracker erin op de markt brengt. Een bijna onzichtbaar stickertje dat ik ongemerkt overal op kan plakken. Op pasjes, sleutels, kleding, tassen en schoenen. Zodat met één druk op de knop al die kwijtgeraakte spullen traceerbaar zijn. En binnen 24 uur weer bij ons terug zijn. Wat zou dat niet alleen mijn leven, maar het leven van alle puberouders, een stuk makkelijker én goedkoper maken. En aangezien ze nu zélf hun spullen kunnen terugvinden, houden we ook nog eens een zee aan tijd over.
